मी दोषी नाही... पण माझ्याकडे शब्द नव्हते!

रोहनचं आयुष्य अगदी सामान्य होतं. एक हुशार विद्यार्थी, अभ्यासात नेहमी पहिला, शिस्तप्रिय, आई-वडिलांचा लाडका आणि मित्रांचा विश्वासू साथी. पनवेलमधल्या एका नामांकित कॉलेजमध्ये तो शेवटच्या वर्षाला होता आणि भविष्य घडवण्यासाठी धडपडत होता.

त्याचा स्वप्नं मोठी होती—एमबीए करायचं, चांगल्या कंपनीत नोकरी मिळवायची आणि आई-बाबांच्या मेहनतीचं सार्थक करायचं. पण नियती काही वेगळंच लिहून ठेवत असते.

त्या दिवशी संध्याकाळी पाऊस पडत होता. रोहन ग्रंथालयात अभ्यास करत बसला होता. त्याच वेळी प्रिया तिथे आली. ती घाईघाईने धावत आली होती. तिच्या चेहऱ्यावर भीती होती.

"रोहन, मला मदत करशील का? खूप पाऊस आहे, आणि मी एकटी घरी जाणं सुरक्षित वाटत नाही…"

"अगं, चिंता करू नकोस. मी तुला रिक्षाने घरी सोडतो."

ते दोघं मिळून रिक्षाने प्रियाच्या घरी पोहोचले. सगळं अगदी साधं आणि निरागस होतं. पण कोणाला ठाऊक होतं, की याच घटनेतून एक निर्दोष व्यक्ती गुन्हेगार ठरणार आहे...!

दुसऱ्याच दिवशी कॉलेजमध्ये हल्लकल्लोळ माजला. प्रियाने प्राचार्यांकडे तक्रार दिली होती की कुणीतरी तिला ब्लॅकमेल करत आहे.

रोहन शांत होता. त्याचा याच्याशी काहीच संबंध नव्हता. पण अचानक एका प्राध्यापकाने त्याच्याकडे बोट दाखवलं.

"काल ती तुझ्यासोबत होती ना? मग तुला तिचे फोटो असतीलच! कुठल्या हेतूने तिच्यासोबत गेला होतास?"

रोहन सुन्न झाला. तो स्तब्ध बसून ऐकत राहिला. कॉलेजमधली मित्रमंडळी त्याच्याकडे वेगवेगळ्या नजरेने पाहत होती. कोणीही त्याला ऐकून घ्यायचं तयार नव्हतं.

"मी असं काहीच केलं नाहीय!"

"मग तिने तुझं नाव का घेतलं?"

प्रिया तिथे नव्हती. कुणीतरी अफवा पसरवली होती की रोहनकडे तिचे फोटो आहेत आणि तोच ब्लॅकमेल करतोय.

सत्य काय होतं?

कोणी तपासायला तयारच नव्हतं.

जे घडलंच नव्हतं, त्याचं आरोपपत्र!

कॉलेजमधल्या अनेक विद्यार्थ्यांनी रोहनला टाळायला सुरुवात केली. मित्रांनी दूर जाणं सुरू केलं. आरोप सिद्धही झाले नव्हते, पण शिक्षा सुरू झाली होती.

प्राचार्यांनीही कोणतीही तपासणी न करता त्याला शिक्षा म्हणून कॉलेजमधून निलंबित करण्याचा निर्णय घेतला.

आई-बाबांना ही गोष्ट समजली तेव्हा त्यांना धक्का बसला. त्यांचा एकुलता एक मुलगा—जो संस्कारी, अभ्यासू, निरागस होता—त्याला हे सगळं सहन करावं लागत होतं.

रोहनला समजत नव्हतं की तो काय करावा. तो सर्वांना सांगत होता की "मी दोषी नाही!" पण त्याच्याकडे ते सिद्ध करण्यासाठी पुरावे नव्हते.

कधी कधी आपण चुकलेलो नसतो, पण समाज आपल्याला ऐकायला तयारच नसतो.

एक वर्ष उलटलं…

रोहनने शिक्षण अर्धवट सोडावं लागलं. कोणत्याही कंपनीत नोकरीसाठी अर्ज करायचा म्हटला, तरी लोक त्याचं नाव गुगल करून विचारायचे—'अरे, हाच ना तो ब्लॅकमेलर?'

त्याला दोषी ठरवणाऱ्या समाजाने कधी त्याचं म्हणणं ऐकलं नाही. तो स्वतःच्या घरातही दुबळा वाटू लागला. आई-बाबांनी गाव सोडायचा निर्णय घेतला, कारण लोकांचा तिरस्कार सहन होईना.

एका अफवेने एका निष्पाप माणसाचं संपूर्ण आयुष्य उद्ध्वस्त झालं होतं.

दोन वर्षांनी सत्य बाहेर आलं… पण उशीर झाला!

सायबर क्राइम विभागाच्या तपासात खरा गुन्हेगार सापडला.

तो प्रियाच्याच वर्गातला अजून एक विद्यार्थी होता. त्यानेच प्रियाचे फोटो एडिट करून पाठवले होते आणि रोहनवर संशय घालण्यासाठी बनावट पुरावे तयार केले होते.

रोहन निर्दोष सिद्ध झाला. त्याच्या नावावरचे आरोप काढून टाकले गेले.

पण तोपर्यंत…

त्याचं शिक्षण थांबलं होतं.

त्याचे आई-वडील समाजाच्या तिरस्कारामुळे गाव सोडून गेले होते.

त्याच्या मित्रांनी कायमची पाठ फिरवली होती.

त्याच्या आयुष्याचे दोन अनमोल वर्ष वाया गेले होते.

सत्य बाहेर आलं, पण कोणताही माणूस त्याला परत त्याच दृष्टिकोनाने पाहिला नाही.

कधी कधी आपण खरं असतो, पण आपल्याकडे शब्द नसतात.

समाजाच्या नियमांनुसार, कोणी काहीही आरोप केला, की दुसऱ्या व्यक्तीला दोषी मानलं जातं. सत्य शोधण्याची तसदी कोणी घेत नाही.

रोहन निर्दोष होता, पण तो हे सिद्ध करू शकला नाही.

त्याला कोणी दिलासा दिला नाही, कोणी त्याची बाजू समजून घेतली नाही.

"अशा घटना पुन्हा घडणार नाहीत, हे कसं सुनिश्चित करायचं?"

✅ कुठल्याही अफवेवर लगेच विश्वास ठेवू नका.

✅ आरोप करणाऱ्याच्या बाजूने जाण्याआधी, निष्पक्ष चौकशी व्हायला हवी.

✅ निष्पाप व्यक्तीला बोलण्याची संधी मिळायला हवी.

✅ सोशल मीडियावर न पाहिलेल्या गोष्टींचा बळी होऊ नका.

"मी दोषी नव्हतो... पण मला कोणी ऐकलं नाही!"

समाजाने ठरवलं की तो गुन्हेगार आहे, पण सत्य उघड होईपर्यंत त्याच्या जीवनाचा नाश झाला होता.

💔 "समाजाने आधी दोषी ठरवलं... आणि मग सत्य शोधलं!"

📢 कृपया विचार करा—किती निष्पाप लोक रोज अशा परिस्थितीला बळी पडतात?

#समाजाचाआरसा #निष्पापतेचाभोग #सत्यसोडूनआरोप #फेकन्यूजच्याबळी #सत्यशोधाआधीनिर्णयनको