आयुष्याची पंगत आणि मिठासारखी माणसं...

पंगतीत बसल्यावर तुम्ही कधी लक्ष दिलंय का? प्रत्येक पदार्थाचा स्वाद वेगळा असतो. कोणता गोडसर, कोणता तिखट, कोणता सौम्य… पण या सगळ्यांना एका लयीत बांधणारं एक साधं घटक असतं—मीठ! मीठ कमी-जास्त झालं तर सगळी चव बिघडते. पण गंमत अशी की, पंगतीत मीठ वाढायला एकदाच कोणी येतं, आणि पुन्हा येत नाही.

आयुष्यही याहून वेगळं नाही. काही माणसं मिठासारखी असतात—दिसायला साधी, पण त्यांच्या असण्याने संपूर्ण जीवनाला स्वाद येतो. त्यांच्या नसण्याने मात्र सगळं फिकं वाटू लागतं. पण अनेकदा आपण या मिठासारख्या लोकांना गृहीत धरतो, त्यांच्या असण्याची किंमत आपल्याला त्यांच्या गैरहजेरीतच कळते.

"काही लोकांची किंमत त्यांच्या नसण्याने कळते!"

घरात आई-वडील असतात, सतत आपल्याला मार्गदर्शन करतात, चुकल्यावर ओरडतात, प्रेमाने लाड करतात, कधी आपल्यासाठी आपल्या इच्छांचाही त्याग करतात. पण आपण कधी त्यांचा विचार करतो का? त्यांचे श्रम, त्यांचा त्रास, त्यांनी घेतलेल्या कष्टांची जाणीव आपल्याला होते का?

एखादा मित्र किंवा नातेवाईक नेहमी मदतीला धावून येतो, छोट्या मोठ्या गोष्टीत साथ देतो, पण तो आपल्या आयुष्यातील ‘मीठ’ आहे हे ओळखतो का आपण? त्याचा सहवास असतो तोपर्यंत त्याची किंमत लक्षात येत नाही. आणि एकदा तो दुरावला, हरवला की जाणवतं—"अरे, याच्याशिवाय सगळं बेरंग वाटतंय!"

आता मोबाईल, सोशल मीडिया आणि तांत्रिक सुविधांमुळे आपण जोडले गेलोय, पण खऱ्या माणसांपासून लांब गेलोय. जेव्हा एखाद्या प्रिय व्यक्तीच्या नशिबी एकाकीपणा येतो, तेव्हा त्याने आपल्याला केलेल्या मदतीचं आठवण येतं. पण तोवर वेळ निघून गेलेली असते.

"स्वार्थाच्या पंगतीत नाती विसरली जातात!"

पूर्वी पंगतीत माणसं शिस्तीत बसायची, एकत्र जेवायची, घरच्या साजूक अन्नाचा आस्वाद घ्यायचा. पण आज…? स्वार्थाच्या पंगतीत लोकं एकमेकांना पुढे जायला धक्का देतात. नाती म्हणजे आता स्वार्थसंबंध झालेत.

एखादी व्यक्ती आपल्यासाठी काही करत असेल, तरच आपण तिला महत्त्व देतो.

सणासुदीला पूर्वी नातेवाईक एकत्र जमायचे, आता व्हॉट्सअॅपवर शुभेच्छा पाठवून जबाबदारी संपली.

वृद्ध आई-वडील घरात असले तरी मनाने एकटेच राहतात, कारण मुलांना त्यांच्या जगण्यात रस उरलेला नाही.

आज आपल्या जवळ पैसा, यश, प्रसिद्धी, भौतिक सुखसोयी आहेत. पण त्यात माणुसकीचा गंध नाही. कारण आपण मिठासारख्या लोकांना दूर लोटलंय.

"मिठाची किंमत त्याच्या नसण्यानेच कळते…"

मिठासारखी माणसं कधीही स्वतःला मोठं मानत नाहीत, स्वतःच्या योगदानाचा गवगवा करत नाहीत. पण त्यांची अनुपस्थिती जाणवली, की आयुष्य बेचव होतं.

घरात आई असते, तेव्हा तिच्या स्वयंपाकात नेहमीच्या चवीचं काही विशेष वाटत नाही. पण ती नसेल, तर हॉटेलचं कितीही महागडं जेवण तोंडाला न लगे.

मित्र असतो, तेव्हा त्याचे विनोद कधी कधी लहान वाटतात, पण एकदा गमावला, की त्याच्या जागी दुसरं कोण बसूच शकत नाही.

कुटुंब एकत्र असतं, तेव्हा रोजचं आयुष्य अगदी नॉर्मल वाटतं, पण दूर गेल्यावर, एकटं पडलो की मग लक्षात येतं—"आपण किती काही गमावून बसलो!"

"मग उपाय काय?"

जी माणसं आज आपल्या अवतीभवती आहेत, जी न बोलता आपल्या जीवनाला स्वाद देत आहेत, त्यांची किंमत जिवंतपणी ओळखा.

✅ गृहीत धरू नका – कुणीही आयुष्यभर सोबत राहणार नाही, म्हणून त्यांच्यासोबतचे क्षण जपा.

✅ स्वार्थापेक्षा नात्यांना महत्त्व द्या – गरज असताना साथ देणारी माणसं सोपी असतात, पण गरज नसतानाही जे आपल्यासाठी असतात, त्यांचं मूल्य समजा.

✅ आई-वडिलांचा सन्मान करा – त्यांच्या छोट्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करू नका. कारण उद्या ते नसतील, तेव्हा त्यांच्या प्रेमाची उणीव भासेल.

✅ खऱ्या मित्रांना ओळखा – ज्यांनी तुमच्या आयुष्यात निस्वार्थ प्रेम दिलंय, त्यांच्या भावनांची कदर करा.

✅ पैशांपेक्षा माणसांना जपा – संपत्ती राहील, पण ती भोगायला हवी असतील ती नाती.

"पंगतीत मीठ वाढणारा पुन्हा वाढायला येत नाही…" हे केवळ जेवणापुरतं नाही, तर आयुष्याचंही सत्य आहे. काही लोक आपल्या जीवनाचा अविभाज्य भाग असतात, पण त्यांचं अस्तित्व आपल्या लक्षात येत नाही. ते नसल्यावर मात्र सगळं कोरडं, बेचव वाटतं.

म्हणूनच, या मिठासारख्या लोकांना जपा, त्यांच्यावर प्रेम करा, त्यांची किंमत जिवंतपणीच ओळखा… कारण आयुष्याच्या पंगतीत ते कदाचित पुन्हा येणार नाहीत!