ओळखीचे अनोळखी

रात्रीचा अंधार गडद होत चालला होता. विराजच्या हातात मोबाईल होता, स्क्रीनवर तीच ओळखीची नावं, तीच जुनी चॅट हिस्ट्री... पण आता त्या शब्दांमध्ये तो आधीचा ओलावा नव्हता.

समृद्धाचा शेवटचा मेसेज अजूनही तसाच पडून होता— "कधी तरी बोलू या..." पण तो 'कधी तरी' कधीच आलं नाही.

दोन वर्षांपूर्वी...

"विराज, आपण कायम असेच राहू ना? काहीही झालं तरी?" समृद्धाने निरागसतेने विचारलं होतं.

तो हसला, तिच्या केसांतून हलकासा हात फिरवून म्हणाला, "मी आहेच. कायम. तूही राहशील ना?"

ती हसली. "हो, नक्कीच!"

त्या एका क्षणावर विराजने आपलं भविष्य उभं केलं होतं. पण नियतीला त्या गोष्टींशी काही देणंघेणं नव्हतं.

समृद्धा महत्त्वाकांक्षी होती. तिला मोठ्या शहरात स्थायिक व्हायचं होतं. नवी माणसं, नवीन संधी, मोठ्या संकल्पना—तिला स्वतःचा मार्ग शोधायचा होता. विराज मात्र मुळांचा माणूस होता. त्याचं प्रेम तिच्यावर होतं, पण त्याला तिच्या उडण्यावर बंधन घालायचं नव्हतं.

"विराज, मी मुंबईला चाललेय..."

त्या वाक्यानं त्याच्या आत काहीतरी हललं.

"छान आहे! तुला हवंच होतं ना हे?" तो चेहऱ्यावर हसू आणत म्हणाला.

"हो, पण तू खूप आठवण येईल रे..."

तो काही बोलला नाही. कारण तो माहीत होतं—नाती आठवणीत आली की, वास्तवात दूर जाऊ लागतात.

अंतर वाढू लागलं...

आधी सकाळी जाग आल्यावर पहिला मेसेज विराजसाठी असायचा. हळूहळू ते मेसेज उशिरा येऊ लागले. मग दिवसाआड, आठवड्यातून एकदा... आणि मग तिने शेवटी "व्यस्त आहे" असं सांगणंही सोडलं.

"तू खूप बदललीस..." एकदा त्याने तिला सरळ सांगितलं.

"नाही रे, परिस्थिती बदलते, आपणही बदलतो," तिचं उत्तर सोपं होतं.

"सगळेच का बदलतात? प्रेम बदलतं का?"

ती काही वेळ गप्प राहिली. मग म्हणाली, "प्रेम नाही बदलत, पण कधी कधी प्रेमानेही परिस्थिती समजून घ्यावी लागते."

त्या दिवसानंतर विराजने तिला थांबवायचा प्रयत्न केला नाही. कारण त्याला समजलं होतं—ज्यांना राहायचं असतं, ते निमित्त शोधत नाहीत.

आज…

इतक्या महिन्यांनी समृद्धाचा फोन आला. विराजच्या काळजात एक वेगळीच धडधड झाली.

"हॅलो, कसा आहेस?" तिचा आवाज शांत होता, पण आताशा तो फार औपचारिक वाटत होता.

"ठीक आहे. तू?"

"होय, छान आहे. सहजच आठवलं म्हणून कॉल केला."

'सहजच...' त्याच्या चेहऱ्यावर कटू हसू उमटलं. तीच व्यक्ती, जिने त्याला विसरण्यासाठी एक क्षणही घेतला नाही, ती आज सहज आठवण काढतेय?

"कसं चाललंय तुझं? अजून तिथेच आहेस?"

"हो, अजून इथेच आहे..."

"अजूनही वाट पाहतोयस?" ती हसून म्हणाली.

"नाही, आता फक्त सवय झाली आहे," त्याने नीरस उत्तर दिलं.

क्षणभर दोघंही गप्प.

"माझा जाण्याचा निर्णय बरोबर होता ना, विराज?" तिने विचारलं.

तो काही क्षण शांत राहिला आणि मग म्हणाला, "हो, बरोबर होतं... कारण कोणत्याही नात्यात जबरदस्तीने थांबवलेला माणूस शेवटी तसाच निघून जातो."

तिच्या श्वासांचा आवाज त्याला ऐकू आला. कदाचित तिलाही तेच जाणवत होतं—कोणीतरी ओळखीचा अनोळखी झाल्याची जाणीव.

"ठीक आहे, मी निघते आता," तिने सावरून म्हटलं.

"हो, तसंही तू केव्हाच निघून गेली आहेस..."

फोन कट झाला.

विराजने स्क्रीनकडे पाहिलं. नंबर अजूनही सेव्ह होता, पण आता तो फक्त एका आठवणीसारखा उरला होता—अनोळखी, अस्पष्ट आणि बोथट...

आणि विराज?

तो अजूनही तिथेच होता, आठवणींच्या ओझ्याखाली दबलेला—हळूहळू अनोळखी होत चाललेल्या स्वतःला शोधत... 🥀💔