वाट पहाणारा माणूस

रविवारचा दिवस होता. अमोल नेहमीप्रमाणेच आपल्या व्यस्त वेळापत्रकातून थोडा वेळ काढून बाहेर जाण्याचा विचार करत होता. तेवढ्यात जुना मित्र प्रशांतचा फोन आला.

"अरे अमोल, काय म्हणतोस? खूप दिवस झाले भेटलो नाही. एक काम आहे, थोडं बोलायचं होतं, भेटायचं का?"

अमोललाही मोकळा वेळ होता. जुन्या मित्राला मदत करणं त्याला चुकवायचं नव्हतं. त्याने लगेच होकार दिला. "चालेल, मी दहा वाजता चौकात आलो!"

प्रशांतनेही होकार दिला, पण अमोलला माहीत नव्हतं की पुढच्या काही तासांत तो समाजाच्या आणि नात्यांच्या वास्तवदर्शी चेहऱ्याचा अनुभव घेणार आहे.

ठरल्याप्रमाणे अमोल वेळेत चौकात पोहोचला. उन्हं चांगलीच तापली होती, रस्त्यावरची गर्दी वाढत चालली होती, पण प्रशांत कुठेच दिसत नव्हता. त्याने फोन केला.

"अरे, पोहचलास का?"

प्रशांत म्हणाला, "अरे, मी निघतोय... फक्त दहा मिनिटं वाट बघ!"

अमोल वाट पाहू लागला. दहा मिनिटं झाली, वीस मिनिटं झाली, पण प्रशांतचा पत्ता नाही. अखेर अर्धा तास झाला, तरी तो आला नव्हता. अमोल वैतागला. पुन्हा फोन केला.

"किती वेळ लागेल अजून?"

प्रशांत गडबडलेल्या आवाजात म्हणाला, "थोडं काम होतं रे, पंधरा मिनिटांत येतो!"

आता अमोलला राग येऊ लागला. कारण हा प्रकार पहिल्यांदाच होत नव्हता. प्रशांत नेहमीच उशिरा यायचा, त्याला वेळेचं भान नव्हतं.

अमोलच्या मनात विचार सुरू झाले –

"मी किती वेळा याच्या वेळेची किंमत केली असेल, पण याने माझा किती वेळ वाया घालवला असेल? आपणच मूर्ख आहोत का याच्या मागे?"

"माझी किंमतच नाही का याच्या दृष्टीने? ह्याने कधी माझी वाट बघितली का? का फक्त मीच नेहमी समजून घेत राहायचं?"

हीच खरी समाजाची वस्तुस्थिती आहे. जोपर्यंत आपण कोणाची तरी वाट पाहत राहतो, तोपर्यंत तो माणूस आपल्याला गृहित धरतो. कारण आपल्याला वेळ नसला तरी आपण त्यांच्यासाठी थांबतो, आणि त्यांना याची किंमतच वाटत नाही.

अमोल तिथे उभा असताना त्याला अनेक गोष्टी आठवल्या. आपण फक्त मित्रांसाठीच नाही, तर समाजातही अनेकदा असंच वागत असतो.

🔹 "आपण एखाद्याला प्रेम देतो, पण तो आपल्याला वेळ देतो का?"

🔹 "आपण कोणासाठी तरी समर्पित असतो, पण त्याला त्याची किंमत असते का?"

🔹 "आपण कोणाचंही समर्थन करतो, पण गरज असताना ते लोक आपल्यासाठी उभे राहतात का?"

अनेकदा नाही. कारण समाजाची रचना अशीच आहे – जे सहज उपलब्ध असतं, त्याची किंमत नसते. लोक गरज असेल तेव्हाच जवळ येतात, आणि गरज संपली की दुर्लक्ष करतात.

प्रत्येक नात्यातही हेच दिसून येतं. काही लोक तुमच्याशी फक्त त्यांच्या सोयीसाठी गोड बोलतात. काही लोक तुमच्या मदतीसाठी येतात, पण स्वतःच्या फायद्याशिवाय कधीच काही करत नाहीत.

"स्वतःला महत्त्व द्या!"

अखेर अमोलने निर्णय घेतला.

"यापुढे कोणासाठीही न थांबायचं. जेव्हा कुणालाही माझी गरज वाटेल, तेव्हा ते स्वतःहून येतील. पण मी माझ्या वेळेचं मूल्य ओळखायला शिकणार!"

त्याने मागे वळून पाहिलं. प्रशांत अजूनही कुठेच नव्हता. आता मात्र अमोलने त्याला पुन्हा फोन केला नाही.

त्याने रिक्षा पकडली आणि घरी निघाला.

कारण तो समजून गेला होता –

👉 जो लोकांना वाट पाहायला लावतो, तो नकळत स्वतःला त्यांच्या मनातून दूर करतो.

👉 स्वतःच्या वेळेची किंमत ओळखा, कारण समाजाला त्याची जाणीव नाही.

👉 कोणाच्या तरी अपेक्षेने जगू नका, कारण लोक फक्त त्यांचा फायदा पाहतात!