एक वाट बघणाऱ्याची कहाणी

सकाळची वेळ. हळूहळू कोलाहल वाढत होता. लोक घाईघाईने स्टेशनकडे धावत होते. कोणी बसच्या थांब्यावर तर कोणी रिक्षाच्या रांगेत उभं होतं. पण या सगळ्या गर्दीतही एक माणूस ठराविक बाकड्यावर शांत बसलेला दिसायचा. नेहमीप्रमाणे आजही तो तिथे होता. चेहऱ्यावर हलकंसं हसू, पण डोळ्यांत एक खोल थांबलेली वाट पाहणारी उदासी.

गर्दीमध्ये कोणीच त्याच्याकडे विशेष लक्ष देत नव्हतं. पण काही लोकांना तो ओळखीचा वाटायचा. "गेल्या काही महिन्यांपासून रोज इथेच बसतो हा," कोणी म्हणायचं. "कुणाची तरी वाट पाहतोय बहुतेक," कोणी सुचवायचं. पण कुणालाच खरी गोष्ट माहित नव्हती.

तो पुरुष – आनंद – एका मोठ्या बँकेत मॅनेजर होता. सुशिक्षित, सुसंस्कृत, आणि सर्वांना मदत करणारा. पण त्याचं वैयक्तिक आयुष्य? ते मात्र एका मोठ्या शून्यात हरवलेलं होतं.

ती – मानसी. दोघांची ओळख कॉलेजपासूनची. दोघांनी एकत्र आयुष्य घालवायचं ठरवलं होतं, पण आयुष्याला ते मान्य नव्हतं. मानसीच्या घरच्यांनी तिचं लग्न तिच्या इच्छेविरुद्ध दुसऱ्या कुणाशी तरी लावून दिलं. आनंद कोलमडला.

मानसी गेल्यानंतरही तो तिला विसरू शकला नाही. एका दिवशी असंच ती म्हणाली होती, "जर मी कधीच परत आले नाही तरही वाट बघशील?"

तो हसत म्हणाला होता, "वाट बघणाऱ्याला फक्त काळ कधी संपेल याची चिंता असते, माणसाच्या येण्याच्या शक्यतेची नाही."

मानसी गेल्यानंतर त्याच्या आयुष्याची दिशा हरवली. सुरुवातीला त्याने स्वतःला कामात गुरफटून घेतलं, पण मन काही एकाच ठिकाणी थांबत नव्हतं. तो रोज त्या बाकड्यावर बसायचा, जिथे मानसी कॉलेजला जाताना त्याची वाट बघायची.

गेल्या पाच वर्षांत त्या रस्त्यावर अनेक चेहरे बदलले, अनेक जोडपी आली-गेली, पण आनंदसाठी काळ तिथेच थांबला होता. सुरुवातीला काही मित्र त्याला भेटायला आले, मदतीचा हात पुढे केला. पण तोच प्रश्न – "हे का करतोस?"

आणि आनंदकडे उत्तर नव्हतं. तो फक्त हसायचा.

समाजासाठी हा प्रकार वेडसरपणा होता. "माणसाने पुढे जावं," "आयुष्य कुणासाठी थांबत नाही," असं सांगणारी माणसं बरीच होती. पण तीच माणसं प्रेमासाठी संघर्ष करताना दिसायची. काही जण म्हणायचे, "त्याचं मन कमजोर आहे." पण हेच लोक रात्री झोपताना जुन्या आठवणींत हरवायचे.

आनंदसारख्या माणसाला पाहून लोक चर्चा करायचे, त्याला दया दाखवायचे, कधी कधी टिंगलही करायचे. पण खरी गोष्ट त्यांनाही कुठेतरी समजायची – प्रत्येक जण आयुष्यात कधी ना कधी, कुणाची तरी वाट बघत असतो. फरक एवढाच असतो, काही जण ते मान्य करतात, आणि काही ते स्वतःलाच लपवतात.

आनंदला माहित होतं मानसी कधीच परत येणार नाही. पण तरीही तो रोज त्या बाकड्यावर बसायचा, कारण प्रेम कधीच संपत नाही. माणसं जातात, काळ बदलतो, पण मनातली ओढ तशीच राहते.

एक दिवस सकाळी लोकांना त्या बाकड्यावर आनंद बसलेला दिसला नाही. त्याची स्थायी जागा रिकामी होती. काही जणांनी चौकशी केली, आणि कळलं – तो शांत झोपला होता. शेवटची वाट पाहून… एका स्वप्नात हरवून…

आणि समाज?

समाजाने एक दिवस हळहळ व्यक्त केली… आणि पुन्हा रोजच्या धावपळीत हरवून गेला.

"वाट पाहणं ही शिक्षा नाही, ती एक निवड आहे." प्रत्येकाच्या आयुष्यात कुणीतरी असतं, ज्याची आपण वाट बघतो… काही काळासाठी, कधी कधी आयुष्यभर.

आणि म्हणूनच, 'त्रास' म्हणजे फक्त वेदना नाही, तो एक न संपणारा प्रवास आहे… आठवणींचा, आशेचा, आणि कधी न येणाऱ्या एका चेहऱ्याचा.

पुढील असेच कथा व लेख वाचण्यासाठी आपल्या या आयडी ला फॉलो करा 

https://www.facebook.com/share/18s97EFGXL/

👍🏻 •ʟɪᴋᴇ •ꜱʜᴀʀᴇ •ᴄᴏᴍᴍᴇɴᴛ

.

.

🔹 शब्दांच्या जगात तुमचं मनःपूर्वक स्वागत! 🔹

💖 शब्दांवर प्रेम असेल, तर आम्हाला नक्की फॉलो करा!

🤝 तुमचा पाठिंबा हीच आमची खरी ताकद!

🌟 प्रत्येक शब्दात एक भावना

📍 नव्या कथा, नवी शायरी – फक्त एका क्लिकवर!

✍️ Follow Us ➱ @writersandeepchavan

#sandeepchavan

#writersandeepchavan

❤️ प्रेम द्या, साथ द्या! 🍁

कृपया कोणीही कथा लेख कॉपी करू नये 🙏🏻