प्रेम की मोह? नात की फसवणूक?

मानवी नात्यांच्या जाळ्यात काही नाती सच्ची असतात, काही तडजोडीतून बनतात, आणि काही फक्त भावनांच्या भरात वाहून जातात. लग्नासारखी संस्था विश्वास आणि समजुतीवर उभी असते. पण जर मन प्रेमाच्या किंवा आकर्षणाच्या वेडगळ धुंदीत वाहू लागलं, तर त्याचा परिणाम कुणालाही उद्ध्वस्त करू शकतो.

ही गोष्ट आहे अर्चना नावाच्या तरुण स्त्रीची, जिच्या प्रेमाच्या शोधाने तिला तिच्या संसारातून बाहेर खेचले. पण तिच्या या प्रवासाचा शेवट तिला कडू सत्य दाखवून गेला.

अर्चना आणि समीर यांचं लग्न प्रेमविवाह नव्हतं, पण समीरने तिला मनापासून स्वीकारलं होतं. सुरुवातीचे काही महिने दोघांसाठीही नवीन होते. समीर जबाबदारीने संसार उभा करण्याच्या प्रयत्नात होता, तर अर्चना अजूनही तिच्या कॉलेजच्या दिवसांमध्ये रमलेली होती. तिला हवे होते भरभरून प्रेम, आकर्षण, आणि रोमँटिक क्षण. समीरला तिचं प्रेम होतंच, पण त्याच्या जीवनात प्राधान्य बदलले होते—घर, नोकरी, भविष्याची सुरक्षितता.

हळूहळू, अर्चनाला वाटू लागलं की तिच्या आयुष्यात काहीतरी कमी आहे. तिच्या मनात विचार येऊ लागले—हेच का आयुष्य? यापेक्षा काहीतरी वेगळं, सुंदर, आणि अधिक रोमँटिक असायला हवं होतं!

अर्चनाचं ऑफिसमधलं आयुष्य सरळसाधं होतं, पण एक दिवस तिची ओळख सौरभशी झाली. तो स्मार्ट, बोलघेवडा आणि तिच्या प्रत्येक शब्दाला प्रतिसाद देणारा होता. त्याच्या व्यक्तिमत्त्वात एक वेगळीच जादू होती. तो तिच्या प्रत्येक गोष्टीला दाद देत होता, तिच्या स्वप्नांना समजून घेत होता, आणि सतत तिला हसवत होता.

कधी लंच ब्रेकमध्ये भेटणं, कधी ऑफिसनंतर एकत्र कॉफी घ्यायला जाणं, आणि हळूहळू त्याच्याशी होणाऱ्या गप्पा अर्चनाच्या मनाचा मोठा भाग व्यापू लागल्या. ती नकळत त्याच्यावर अवलंबून होऊ लागली.

"तू खूप स्पेशल आहेस, अर्चना!"

"कोणीही तुला तुझ्या योग्यतेचं प्रेम दिलं नाहीये..."

सौरभच्या या गोड शब्दांमध्ये ती हरवून गेली. तिला वाटलं, होय, हेच खरं प्रेम असावं!

अर्चनाने आता मनाशी ठरवलं—ती समीरला सोडून सौरभसोबत नवं आयुष्य सुरू करणार! तिने समीरशी बोलायचा प्रयत्न केला, पण तो तिच्या विचारांना विरोध करत होता.

"अर्चना, मी तुला कधी कमी प्रेम दिलं का?"

"समीर, प्रेम फक्त जबाबदारी निभावणं नाहीये! प्रेम म्हणजे जिवाला जिव देणं असतं, आणि ते मला सौरभमध्ये दिसतं!"

समीर निरुत्तर झाला. अर्चनाने घटस्फोटाचा निर्णय घेतला.

तिच्या मते आता तिचं स्वप्न पूर्ण होणार होतं—सौरभ आणि ती, आयुष्यभर एकत्र!

पण नातं हे स्वप्नांवर नव्हे, तर वास्तवावर उभं असतं.

अर्चनाने जेव्हा सौरभला सांगितलं की ती आता त्याच्यासोबत राहणार आहे, तेव्हा त्याचा चेहरा बदलला.

"तू काय म्हणतेयस? तुझा नवरा सोडून दिला?"

"हो! आता आपण आयुष्यभर एकत्र!"

सौरभ काही क्षण शांत राहिला आणि नंतर हसत म्हणाला,

"अर्चना, मी तुला नवऱ्याला सोडायला कधी सांगितलं होतं का?"

"म्हणजे?"

"आपण एकमेकांसोबत छान वेळ घालवायचो, पण त्याचा अर्थ मी तुला आयुष्यभराची साथ देईन असं नाही!"

ते ऐकून अर्चना हादरली. तिने विचारही केला नव्हता की सौरभ फक्त तिला आकर्षणाने खेचत होता, पण तो तिच्यासाठी कधीच तयार नव्हता.

"मी लग्न, जबाबदाऱ्या वगैरे गोष्टींमध्ये नाही पडत. मी मोकळा पक्षी आहे, अर्चना! तुला चुकलं वाटतंय... तुझ्या संसारात काही कमतरता असेल, म्हणून तू त्यातून बाहेर पडलीस, पण माझा तसा कुठलाही विचार नव्हता."

अर्चनाच्या डोळ्यांसमोर अंधार दाटून आला.

तिने ज्या प्रेमासाठी संसार उध्वस्त केला, ते प्रेम फक्त आकर्षण होतं. सौरभ फक्त एक फेज होता, एक भास होता. आणि आता, तिच्याकडे मागे फिरून जाण्यासाठी काहीही उरलं नव्हतं.

आजच्या समाजात अशा अनेक अर्चना आणि सौरभ आहेत. भावना आणि मोह यातला फरक न समजल्याने अनेक जण आयुष्याचे चुकीचे निर्णय घेतात.

▶ प्रेमाच्या नावाखाली कित्येक स्त्रिया आणि पुरुष अशा भ्रमात जगतात की, नवीन ओळखलेली व्यक्तीच खरी आहे आणि जो आपल्या आयुष्यात आधीपासून आहे, तो चुकतोय.

▶ आकर्षण आणि जबाबदारी यातील फरक न ओळखल्याने संसार उद्ध्वस्त होतात.

▶ प्रेम करणं चुकीचं नाही, पण त्याला परिपक्वतेची जोड आवश्यक असते. केवळ भावनांच्या भरात घेतलेला निर्णय संपूर्ण जीवन उद्ध्वस्त करू शकतो.

समीर जरी शांत आणि सरळ वाटत होता, तरी तो खऱ्या अर्थाने तिला प्रेम देत होता. सौरभ फक्त मोह होता—एक चकाकणारा, पण मृगजळासारखा!

"निर्णय घ्या प्रेमाने, पण विचार करा शहाणपणाने!"

काही चमकदार गोष्टी खऱ्या प्रेमासारख्या दिसतात, पण त्या केवळ मोह असतात. आणि मोह क्षणिक असतो, प्रेम आयुष्यभर टिकणारं असतं.

प्रेमाला प्रगल्भतेची जोड दिली, तरच ते टिकेल. नाहीतर… अशा अनेक अर्चना आपल्या भावनांच्या भरात उध्वस्त होणार!