अबोल पुरुष – न कळणारा प्रवास

घराच्या चार भिंतींमध्ये एक स्त्री माहेर, सासर, सखी-सोबती, भावना बोलून दाखवणं, रडणं, हसणं हे सगळं सहज करत असते.

पण त्या घरात एक पुरुषही असतो – वडील, पती, भाऊ किंवा मुलगा.

तो सगळ्यांच्या भावनांचा आधार होतो, पण स्वतःसाठी कुणाचा आधार नसतो.

त्याचं कुणी माहेर नसतं – हे शब्द उच्चारायलाही जिव्हारी लागतं.

तो थकलेला असतो, पण थकल्याचं बोलत नाही.

तो तुटलेला असतो, पण चेहऱ्यावर कधी दाखवत नाही.

कारण समाज त्याला शिकवतच नाही, "तू पण रडू शकतोस."

तो लहान असतानाच त्याला बळजबरीने मोठं केलं जातं.

"तू मुलगा आहेस ना? मग एवढ्याशा गोष्टीसाठी रडतोस?"

"तू मोठा झालास की घराचं जबाबदारी तुझ्यावरच येणार आहे."

हीच सुरुवात होते त्याच्या आत्मत्यागाची.

तरुणपणी त्याने नोकरीच्या मागे पळावं लागतं, आयुष्यात स्थिरता यावी म्हणून.

पैसे कमवले पाहिजेत – आई-वडिलांचे स्वप्न पूर्ण करायला, बहिणीचं लग्न लावायला,

आणि स्वतःसाठी?

त्याचं स्वतःसाठी काहीच नसतं – ना वेळ, ना स्वप्न, ना हक्क.

कधी विचार केलात का, या सगळ्यात त्याच्या इच्छांचं काय होतं?

लग्नानंतर बायकोसाठी तो "साथी" असतो,

पण तिचा खरा आधार त्याचं माहेर असतं.

तिच्या दुःखाला सासर-माहेर दोन्ही ठिकाणे असतात.

पण त्याचं दुःख?

"तो सावरतो."

"तो मजबूत असतो."

"तो पुरुष आहे."

हे सगळं ऐकून तो गप्प होतो…

दुखण्याची परवानगीच त्याला नाही.

बाप झाल्यावर त्याचं प्रेमही शिस्तीच्या आड झाकलं जातं.

"वडील खडूस असतो", हे चित्र लावलं जातं समाजानं.

पण खरं पाहिलं तर तो मुलांसाठी रोज स्वतःच्या हौशी मरणारा माणूस असतो.

त्याच्या खिशातला शेवटचा ५० रुपयांचाही विचार हा करतो –

"मुलांसाठी काहीतरी घेऊ का?"

स्वतःसाठी काहीही न घेता तो हसत राहतो.

रोज घरातून बाहेर पडताना त्याच्या डोळ्यांत असते काळजी –

"काही चुकलं तर सगळं बिघडेल"

"माझं काही झालं तर घराचं काय?"

तो रोज चालतो… चालत राहतो…

मनात हजार प्रश्न घेऊन, पण ओठांवर शांत हास्य घेऊन.

"पुरुष म्हणजे केवळ कर्तव्य करणारा माणूस नाही.

तोही भावनांनी भरलेला जीव आहे – फक्त अबोल आहे."

त्याला फक्त एवढंच हवं असतं –

कोणी तरी विचारावं – "कसा आहेस रे?"

कोणी तरी सांगावं – "थकलास? थोडा आराम कर…"

कोणी तरी समजून घ्यावं – "तुझं पण एक मन आहे, वेदना आहेत."

म्हणूनच एक विनंती –

घरातल्या पुरुषांकडे 'कर्तव्य यंत्रा'सारखं न पाहता,

त्यांच्या भावनांचं ही ऐकायला शिका.

ते बोलत नाहीत, पण ते सगळं 'सहन' करत असतात – निःशब्दपणे.

#अबोलपुरुष #मराठीलेख #पुरुषांचा_सन्मान #RespectMen #EmotionalWriting #MarathiEmotions #मनापासून #माणूसपणाची_जाणीव #RealisticMarathi #PurushVedaana #समाजाचा_आरसा