माणसं हरवलेली आहेत...

गावातली चुळबुळ आता कमी झालीय.

शेजारचं कुंकवाचं पान हलणं, दिवसभरात कोणाचं तरी अंगण झाडणं,

दारी कुणी तरी 'कशी आहेस वहिनी?' म्हणून विचारणं – या सगळ्याचा आता गहिवर उरलाय, गाजरं नाहीत.

पूर्वीच्या घरांना ओटी होती,

आता घरं उंच झालीत, पण ओटी नाहिशी झाली.

दारं बंद, खिडक्या जेमतेम उघडतात, आणि माणसं आतल्या आत गुंतून गेलेली.

चौकात उभं राहून चार लोकांनी एकत्र बोलणं,

हसणं, भांडणं, रुसणं, रडणं, आता फक्त जुन्या फोटोमध्ये दिसतं...

कधीकाळी आजींचं अंगण वाळवलेल्या पापडांपासून

ते शेजारणीच्या हळदीच्या समारंभापर्यंत सगळं सांगायचं.

आज मात्र अंगण असलं तरी तिथं खेळणारी मुलं नाहीत.

कारण मुलं आता मोबाईलमध्ये गोंधळतात आणि आई-वडील ऑफिसच्या व्हर्च्युअल मिटींगमध्ये.

शाळा बदलल्या, पण सोंगट्यांचा खेळ हरवला.

नातं टिकवण्यासाठी आता ‘स्टेटस’ आणि ‘फॉरवर्ड’ असतात.

‘कसं आहेस रे?’ या साध्या प्रश्नाची जागा घेतलीय – ‘Seen 2:07 PM’ ने...

माणसं आता भेटत नाहीत,

त्यांना टॅग केलं जातं.

गप्पा आता ओटीवर बसून नाही, तर व्हाट्सअॅप ग्रुपवर होतात.

भांडणंही "Typing..." असं दाखवत सुद्धा हृदय पिळवटून टाकतात.

घरात पूर्वी एखादी आज्जी असायची – तिच्या सडसडीत पण खर्या बोलण्यामुळे सगळ्यांना त्रास व्हायचा.

पण ती गेल्यावर कळतं – ती बोलायची, म्हणजे "घर जिवंत होतं..."

आता घरं सुंदर आहेत, पण आत जीव नाही.

टिव्ही आहे, पण गप्पा नाहीत.

फ्रीजमध्ये भरपूर खायला आहे, पण कुणाचं वाटून खाणं नाही.

गाड्या आहेत, पण कोणासाठीही थांबणं नाही.

आपण खूप कमावलंय,

पण ‘माणूस’ म्हणून हरवलंय...

म्हणूनच...

जेव्हा वेळ असेल, तेव्हा एखाद्याच्या खांद्यावर हात ठेवून म्हणा, “कसा आहेस?”

कधी आईच्या डोळ्यांत पाहून तिच्या हातून पाणी प्या.

कधी आज्जीच्या आठवणींना कुशीत घ्या आणि लहान व्हा पुन्हा.

जगातलं सगळं काही मिळेल, पण ‘त्या’ काळाचा गंध परत मिळणार नाही.

माणसं परत भेटायला हवीत...

ओटी पुन्हा गप्पांनी भरायला हवी...

पंगती पुन्हा एकत्र व्हायला हवी...

आणि घर पुन्हा ‘घरासारखं’ वाटायला हवं...

#वास्तवदर्शीलेख #आज्जी #जुन्याजगाचीसावली #भावनिकलेख #MarathiEmotions #MothertongueMatters #SocialMirror #NostalgicIndia #ग्रामीणजीवन #भावनांचीजडणघडण #माणुसकीचेक्षण #OldTimesLove #RealityCheck #MissingHumanity