माणूस गमावतो तेव्हा लक्षात येतं की प्रेमाचं मोल काय असतं..

कधी विचार केलात का – घरात राहून घरासाठी जीव तोडून कष्ट करणाऱ्या व्यक्तीचं आपण किती वेळा मनापासून कौतुक केलं? किंवा, आपल्या रोजच्या धावपळीत, कोणाच्या चेहऱ्यावरचं थकवा, निराशा किंवा न बोललेलं दु:ख ओळखलं?

आई सकाळी उठल्यापासून रात्री उशिरा झोपेपर्यंत सगळ्यांची गरज बघत असते. तिला स्वतःसाठी वेळ मिळतो का? तिला विचारणारा असतो का, “आई, तू थकली नाहीस ना?”

वडील घर चालवताना स्वतःची स्वप्नं मागे टाकतात. त्यांचं हसणं कुठे हरवतं, हे कुणालाच कळत नाही. त्यांच्या खिशात किती वेळा स्वतःसाठी काहीच उरत नाही, हे कुणी विचारत नाही.

कधी एखादी मुलगी सासरी जाऊन सगळं जुळवते, पण तरीही “ही आपल्या घरची नाही” हे वागणुकीतून तिला जाणवत राहतं. कधी मुलगा आई-वडिलांसाठी सगळं बाजूला ठेवतो, पण त्याची शांतता, त्याचं एकाकीपण कोणीच समजून घेत नाही.

संसार जुळवताना प्रेम, समजूत, माफ करणं, आणि सहनशीलता लागते. पण आजचा माणूस या भावनांना दुर्बलता समजतो. म्हणूनच, नाती आता तुटताना दिसतात – कारण आपण “मी” या गोंधळात “आपण” हरवून बसलोय.

कधी एखादं माणूस, आपलं मन लावून तुमच्यासाठी झटतं, तुमचं जग मोठं करतं, आणि तुम्ही त्याला गृहीत धरता. पण जेव्हा तो माणूस हरवतो, निघून जातो – तेव्हा जाणवतं, की त्याचं अस्तित्व आपल्यासाठी किती मोलाचं होतं.

समाज, घर, नाती – हे सगळं माणसांनी टिकतं. पण जर प्रत्येकजण दुसऱ्याच्या माणुसकीला उत्तर देण्याऐवजी स्वतःच्या अहंकाराला खतपाणी घालत राहिला, तर हे जगणं केवळ एकटेपणाची स्पर्धा बनेल.

म्हणून, अजूनही वेळ आहे – समजून घ्या, ऐका, ओळखा... कारण, माणूस गमावल्यावर त्याच्या प्रेमाचं मोल समजून उपयोग नाही.

#वास्तवदर्शीलेख #भावनांचीजाणीव #माणूसकीमहत्त्वाची #मराठीमन #समाजाचा_आरसा #मनाचेगूढ #आपुलकीचेक्षण #RealMarathiFeelings #HeartTouchingTruth #EmotionalSociety