प्रगती की आळस

कधीकाळी माणूस निसर्गाच्या सान्निध्यात जगायचा.

नदीवर कपडे धुणं, चुलीवर अंघोळीसाठी पाणी गरम करणं, शेतात-घरात श्रम करणं,

हे सगळं त्याच्या दिनचर्येचा भाग होता.

म्हणूनच तेव्हा माणसं कष्टाळू होती, आणि त्यांचं शरीरही मजबूत होतं.

पण जसजसं जग अत्याधुनिक झालं,

तसतसं जीवन सोयीचं झालं... आणि माणूस आळशी.

आज गोट्याची जागा वॉशिंग मशीनने घेतली,

चुलीचं पाणी हिटरने तापवलं,

दगडाच्या उष्ट्यांवरच्या पाटीची जागा मिक्सरने घेतली,

आणि झाडून पुसून काढणाऱ्या अंगणांची जागा व्हॅक्यूम क्लिनरने.

हे सगळं "टाइम सेव्हिंग" म्हणतात...

पण खरी वेळ वाचतेय का?

हो, वेळ वाचते. पण कशासाठी?

मोबाईल स्क्रोल करायला, स्क्रीनवर गेम खेळायला, आणि वेळेअभावी मिळालेलं कंटाळवाणं आरोग्य सांभाळायला!

मुलं खेळायला मैदानावर नाही जात, कारण "ऑनलाईन गेम्स" आहेत.

स्वयंपाकघरात धुरात घाम गाळणं कमी झालंय, कारण झटपट फूड डिलिव्हरी आहे.

अंघोळीच्या आधी अंगभर घाम यायचा, आज बाथरूममध्ये AC आहे.

आणि मग आपण म्हणतो –

"मुलांना जन्मतःच चष्मा लागतो."

"लहानपणातच B12 कमी, Vitamin D कमी."

"काही खाऊ घातलं तरी अंगावर लागत नाही."

कारण आता अंग मेहनतीला कामच नाही उरलं.

ज्या शरीरावर श्रमाचं तेज असायचं, तिथे आता मरगळचं थैमान आहे.

आज आपण इतके 'सोयी'च्या आहारी गेलो आहोत की,

जगणं सोपं झालंय, पण शरीर कमकुवत.

तंत्रज्ञान प्रगतीसाठी हवंय, पण आरोग्य हरवून नव्हे.

आजही बघा, रस्त्यावर काम करणाऱ्या कामगारांची मुलं —

स्ट्रॉंग, निरोगी, ऊर्जावान!

कारण त्यांच्या अंगावर आजही उन्हाचा शिडकावा, घामाचा दरवळ आणि मेहनतीचं पोषण आहे.

आता प्रश्न उरतो —

आपण आपल्या पोरांमध्ये कोणती ताकद देणार आहोत?

वॉशिंग मशीन वापरायची, पण कधी गोट्यावर कपडे धुवायचं समाधान कळणार का?

ऑनलाईन गेम खेळायचे, पण मातीच्या खेळातलं खरंखुरं बालपण अनुभवणार का?

#वास्तवदर्शी_लेखन

#ModernLifeReality

#श्रमाचे_महत्त्व

#सोयीतून_मरगळ

#StrongBodyStrongMind

#ChildhoodWithoutScreens

#TechnologyVsTradition

#विचार_करूया

#SocietyMirror

#RealisticMarathi**