ती नसते तेव्हा...

सकाळी उठल्यावर चहा हवं असतो. गरमागरम, बारीक साखरेचा, अगदी आपल्या टेस्टप्रमाणे.

भांडी पाणी लावलेलं असावं, नाश्त्याला काय करायचं त्याचा निर्णय आधीच झालेला असावा.

सगळं असं 'आपोआप' होणं म्हणजे घर व्यवस्थित चालणं असं आपण समजून बसतो.

पण खरंतर... हे सगळं कोणी तरी झोप मोडून करत असतं – ती.

ती म्हणजे बायको, पत्नी, सहचारिणी – किंवा अगदी सरळ शब्दात सांगायचं तर – घराची 'शक्ती'.

ती घरात असताना बऱ्याच गोष्टी 'आपोआप' होतात असं वाटतं.

पण एकदा का ती कुठे तरी गेली,

मगच समजतं – घर आपोआप नाही चालत…

ते ती चालवत असते. शांतपणे, विनासायास, बिनशब्द!

तिला सोडायला आपण किती ऐटीत जातो,

"चार दिवसांचेच तर आहे! जमेल सगळं!"

पण घरात पाय टाकल्यावर जेव्हा सगळं स्वतः करायचं भान येतं –

तेव्हा नुसता 'पुरुष' असणं पुरेसं वाटत नाही.

'पती' म्हणून ती करत असलेली कामं आपल्या नकळत किती महत्त्वाची आहेत हे तेव्हा समजतं.

कचर्याच्या पिशव्या, गॅसवरचं दूध, मुलांचं गणिताचं होमवर्क,

भांडी, कपडे, वरण-भात, चहा, वेळेवरची पिशवी, दूधपातेले,

सगळं एकत्र करणं म्हणजे जग जिंकणं वाटतं.

आणि तिच्याबद्दलचा आदर त्या प्रत्येक क्षणात वाढतो –

जेव्हा तिचं नसणं प्रकर्षाने जाणवतं.

ती जेव्हा घरात नसते,

तेव्हा घर म्हणजे भिंतींचा ढिगारा वाटतो.

स्वयंपाकघरात शांतता असते – पण ती शांतता 'रिकामी' वाटते.

सोन्याच्या बांगड्यांची नाही, तिच्या अस्तित्वाच्या जाणिवेची खळखळ मिसिंग असते.

ती नसते तेव्हा…

भाजी चिरायला कंटाळा येतो,

पण ती रोज चिरत असते… कुठलाही गाजावाजा न करता.

ती नसते तेव्हा…

मुलांना वेळेवर आवरायला वेळ जातो,

पण ती रोज त्यांचं वेळापत्रक सांभाळत असते… त्याच्यावर कधी रागवली नाही तरीही.

ती नसते तेव्हा…

आपल्यालाही स्वतःचं अस्तित्व विसरायला होतं.

कारण तिच्या प्रेमळ हातांनी, छोट्या सवयींनी, आणि वेळच्या वेळी मिळणाऱ्या आधारानं

आपण रोज जसं जगतो – त्यात ती आपलं आयुष्य 'सहज' करत असते.

तिचं काम 'मोलाचं' नाही… 'अमोल' असतं.

तिच्या जाण्याने जे घर थांबतं,

तिच्या परतीने ते परत जिवंत होतं.

तिला “तू काय घरातच असतेस ना?” म्हणणं ही आपल्या अज्ञानाची लक्षणं आहेत.

ती घरी असते, पण घर तिच्यामुळेच घर असतं.

#मराठीलेख #गृहिणीचा_सन्मान #तीनसतेतेव्हा #HouseWifeRealHero #RealisticMarathi #समाजाचा_आरसा #सांभाळणारीती #MarathiThoughts #EmotionalWriting #HomeIsHer