शब्द निघालेच नाहीत…

अशोक आणि शुभांगी – लग्नाला तब्बल २५ वर्षं झाली. सगळं पाहायला गेलं तर सुखी संसार. घर होतं, दोन मुलं होती, समाजात मान होता. पण या सगळ्या गोष्टींच्या आड काहीतरी राहून गेलं होतं – प्रेमाचे शब्द!

शुभांगी रोज सकाळी उठून चहा करून ठेवायची. अशोक कामावर जायला निघताना डबा आणि कपडे तयार असायचे. पण तोंडून साधं एक "थँक्स" असंही निघायचं नाही.

शुभांगीच्या मनात कधी प्रेम उमटलं की ती अशोकच्या शर्टाची बटणं लावताना त्याच्याकडे हळूच बघायची… पण अशोक रोजच्या धावपळीच्या साच्यात गुरफटलेला.

कधी तिला वाटायचं – "आज सांगते, आज म्हणते की मला तुझी आठवण येते."

पण मग मनात विचार यायचा – 'तो काय ऐकणार? नकोच.'

त्याचंही काही वेगळं नव्हतं. तो सुद्धा दर दिवशी तिचं चेहरा बघून शांत व्हायचा, चहा घेताना तिच्या हाताला चव आहे हे लक्षात यायचं, पण कधीच बोलला नाही.

कधी ना कधी दोघांचं मन बोलायचं – "माझं प्रेम तुला सांगावं वाटतं… पण शब्द निघालेच नाहीत."

एक दिवस शुभांगीला थोडी चक्कर आली. डॉक्टरकडे गेल्यावर कळलं की थकवा खूप आहे, पोषणाचा अभाव आहे. अशोक गप्प झाला. घरी आल्यावर तिने विचारलं, "काय झालं?"

तो म्हणाला – "काही नाही, औषधं घे."

ती पुन्हा गप्प. पण त्या रात्री तो तिला मिठी मारून म्हणाला, "शुभांगी, तू किती करत आलीस आपल्यासाठी… आणि मी कधीच काही बोललो नाही… पण माझं प्रेम कमी नव्हतं गं. शब्दच निघाले नाहीत."

शुभांगीच्या डोळ्यातून गप्पगप्प अश्रू वाहू लागले. त्या मिठीत २५ वर्षांचा न बोललेला प्रेमविषाद विरघळला.

त्या दिवशी दोघंही गप्प बसले, पण पहिल्यांदाच एकमेकांना खूप काही ऐकवलं – शब्दाशिवाय…

#शब्दनिघालेनाहीत #प्रेमअप्रकट #वास्तवदर्शीकथा #समाजआरसा #भावना #स्तब्धनाती #MarathiRealStory #EmotionalSilence #UnspokenLove #LifeReflection #Manuski #मौनआणिप्रेम #अंतर्मन