मी आहे… पण कुठे आहे?

ती आरशात बघत होती. चेहरा थकलेला, डोळे कोरडे, केस सैलसर, आणि हसणं केवळ पद्धतीचं उरलेलं.

तिचं नाव अनघा.

ती एक “सुन” आहे, एक “आई” आहे, एक “पत्नी” आहे…

पण “अनघा” आहे का?

आईनं शिकवलं होतं – घर हे मंदिर आहे.

शिस्त, जबाबदारी, सहनशीलता, तडजोड – हे तिनं लहानपणापासून शिकलेलं.

लग्नानंतर सासरचं घर आपलं मानायचं. नवऱ्याच्या स्वप्नात आपण रंग भरायचे.

घर चालवायचं – पण स्वतः कुठे आहोत हे विचारायचं नाही.

सुरुवातीला सगळं नवीन होतं. प्रेम होतं, हसणं होतं, सगळ्यांना खुश ठेवण्याचा प्रयत्न होता.

ती थकली, पण बोलली नाही. कारण स्त्रीला त्रास सहन करायची सवय लहानपणापासून दिली जाते.

मध्यरात्रीचे विचार…

ती रात्री तीन वाजता उठली.

बाहेर शांतता होती. आत मनात प्रचंड गोंधळ.

ती बाल्कनीत गेली. थंड वारा येत होता.

ती स्वतःला विचारत होती – “हे आयुष्य असंच चालणार आहे का?”

ती एकेक करून आठवत गेली…

तिची जुनी डायरी, जिच्यात कविता होत्या,

तिचं जुनं पेंटिंग, जे लग्नानंतर एकदाही हातात आलं नाही,

ती नोकरीची ऑफर, जिला नकार दिला कारण घरात 'बाहेर जाणं' योग्य नव्हतं.

“तू किती नशीबवान आहेस!”

लोक म्हणतात, "तुला काही कमी नाहीये! नवरा चांगला आहे, मूल आहे, घर आहे."

होय, आहे. पण 'मी' कुठे आहे?

एका स्त्रीच्या आयुष्यात "कमी" नसले तरी "स्वतःसाठी" काही नसतं.

सर्वजण तिला 'आई' म्हणून ओळखतात, 'मामी', 'काकू', 'ताई', 'बायको' म्हणून बोलवतात,

पण तिचं स्वतःचं नाव? तिचं स्वतंत्र अस्तित्व?

नात्यांमध्ये गुदमरलेलं स्वत्व…

सासूबाई म्हणतात – "आमच्या वेळेस आम्ही विचारही केला नाही स्वतःबद्दल."

ती हसते. आणि आतून मूक रडते.

संसार म्हणजे नाती सांभाळणं, पण नात्यांमध्ये स्वतः हरवून बसणं हे काही न्याय नाही.

नवरा प्रेम करतो, पण संवाद हरवलाय.

तो फोनवर बिझी. ती त्याच्या नजरेत फक्त “सिस्टम” झालीय –

डबा, कपडे, वेळेवर जेवण, मूल सांभाळणं.

"एक दिवस माझा"

ती एक दिवस उठली आणि सगळं जसं आहे तसंच सोडलं.

स्वयंपाक नाही, भांडी नाही, जेवण नाही. ती बाहेर गेली – स्वतःसाठी.

एका जुना वाचनालयात गेली.

आपल्या कॉलेजच्या बेंचवर बसली.

एका जुन्या मित्राला मेसेज केला – "तरी आठवतोस का?"

तो हसला आणि म्हणाला, "तू अजूनही तीच आहेस..."

ती मात्र मनात म्हणाली – "नाही... मी हरवलेली आहे."

स्त्री म्हणजे केवळ कर्तव्य नव्हे… तीही एक विचार आहे, एक व्यक्तिमत्त्व आहे

समाजाला स्त्री हवी असते – पण ती जशी आहे तशी नव्हे,

तर जशी 'घराला हवी', तशी.

ती विचारली, "मी जर कधीच माझ्यासाठी जगले नाही, तर मी जिवंत आहे का?"

स्त्री नोकरी करत असेल, तरी घर तिची जबाबदारी.

ती शांत असेल, तर ती "सुसंस्कृत".

ती काही मागू लागली, तर "नखरं".

ती उठते… स्वतःसाठी

दिवस बदलतो.

ती एका कोचिंग सेंटरला जात आहे. जुनं शिक्षण पुन्हा सुरु करत आहे.

तिचं एकस्वप्न आहे – लहान मुलांना शिकवण्याचं.

ती पहिल्यांदा बँकेत आपलं स्वतंत्र अकाउंट उघडते.

ती जरा जास्त हसते.

ती आता स्वतःसाठीही जगते.

शेवटचा विचार – "मी आहे… आणि आता मी स्वतःसाठी आहे."

#स्त्रीचेअस्तित्व #मीपणमाणूसआहे #घरतेव्हाचसुखाचं #स्त्रीमन #वास्तवदर्शीलेख #समाजाचाआरसा #स्त्रीविषयकलेखन #मनोगत #मराठीभावना #EmotionalMarathiEssay #RealisticMarathiThoughts #स्वतःसाठी