मी हरले... पण संपले नाही (भाग ४)

त्या रात्री राधा झोपली नव्हती.

USB चं एडिटेड फुटेज तिच्या डोक्यात घोळत होतं.

सगळं स्पष्ट होतं — कोणी तिचा केसचं विश्वसनीयता नष्ट करण्याचा प्रयत्न करत होतं.

पण एक प्रश्न: का फक्त तिचंच?

तिनं ते फुटेज झूम करून बघितलं — आणि एक फ्रेममध्ये एका माणसाचा चेहरा दिसला...

चेहरा स्पष्ट नव्हता, पण त्याच्या गळ्यात एक ब्रासलेट स्पष्ट दिसत होतं.

ती क्षणभर स्तब्ध झाली — अगदी तसंच ब्रासलेट तिच्या NGO च्या संचालकाच्या हातात होतं… "मयंक देशमुख".

मयंक — जो नेहमी तिच्या कामाचं कौतुक करत होता,

जो म्हणत होता, "तू समाज बदलशील,"

तोच खरा चेहरा लपवतोय?

राधानं सावधपणे त्याच्यावर लक्ष ठेवलं.

एका दिवशी, त्याचा ऑफिसमध्ये राहून उशीर झाल्यावर, तिनं त्याच्या केबिनमधली एक फाइल उघडली.

तिथे एक नकाशा होता — ज्यावर NGO च्या आत विविध कॅमेरे लावलेली ठिकाणं मार्क केली होती.

तिला त्याच वेळी समजलं — "हे कार्यालय एखाद्या गोष्टीचं मुखवटा आहे… इथे मुलींच्या संरक्षणासाठी नाही, तर त्यांच्या हालचाली ट्रॅक करण्यासाठी यंत्रणा चालतेय."

त्याच रात्री तिच्या मोबाइलवर पुन्हा अनोळखी नंबरवरून कॉल आला.

"माझं नाव जान्हवी. मी तुझ्यासारखीच होते. चार वर्षांपूर्वी. पण मी गप्प बसले. आज मी एका फार्महाऊसवर बंदिस्त आहे."

राधा थिजली.

"त्याने म्हणजे मयंकने… तुलाही?"

"हो… पण तो एकटाच नाही. तो केवळ मुखवटा आहे. त्याच्या वर अजून मोठी नावं आहेत. ही सगळी 'रेस्क्यू NGO' एक मोठा जाळं आहे."

कॉल कट झाला.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी ती पोलिसांकडे गेली.

इन्स्पेक्टर कुर्लेकर — तिच्या पहिल्या तक्रारीचे अधिकारी.

पण यावेळी ते फार वेगळे वागले. त्यांच्या बोलण्यात सावधगिरी होती.

"राधा, तू जरा फार पुढे जात चालली आहेस. सगळ्यांना मदत करता करता स्वतःचं नुकसान करू नकोस."

तिला लक्षात आलं — तेही त्या जाळ्यातले एक भाग आहेत.

ती आता पूर्ण एकटी होती.

तिनं सोशल मीडियावर एक गुप्त मोहीम सुरू केली —

"TruthTapes" नावाची एक सिरीज.

संपूर्ण सत्य उघड न करता, फक्त काही क्लिप्स, काही आडवळणी संदर्भ,

ज्यामुळे लोकांमध्ये प्रश्न निर्माण होईल, आणि समाजात एक संभ्रम पसरवेल — पण योग्य दिशेने.

लोकांनी विचारायला सुरुवात केली —

"ही संस्था खरंच मदत करते का?"

"या NGO चा प्रायोजक कोण?"

"मुली गायब कशा होतात?"

मात्र, तिचा सगळ्यात मोठा शत्रू अजूनही तिला दिसलेला नव्हता.

एके दिवशी NGO चं ऑफिस बंद दिसलं.

दारावर एक नोट होती —

"सर्व कर्मचारी तीन दिवसांसाठी बाहेर गेले आहेत. तांत्रिक कारणामुळे."

पण तिला माहीत होतं — हे फक्त 'स्वच्छतेचं आवरण' आहे.

तिचा लॅपटॉप हरवला. तिच्या घराच्या कॅमेऱ्यांमध्ये कोणीतरी शिरल्याचं पुरावं होतं.

आणि शेवटी, तिच्या दरवाजावर एक चिठ्ठी चिकटवलेली होती:

"तुला वाटतं तु जिंकतीयेस… पण खेळ अजून सुरूच आहे.

तुझी एक चूक — विश्वास."

भाग ५ साठी कमेंट करा 

#marathistory #inspiration #स्त्रीशक्ती #reality #truthoflife #mentalhealth #मराठीकथा #संघर्ष #स्त्रीकथा #मराठीmotivationalstory