जगतोय... पण कसं?

नवऱ्याची नोकरी, बायकोची संसाराची जबाबदारी, मुलांचं शिक्षण, आई-वडिलांचं औषधपाणी...

सगळं चालू आहे… सुरळीत.

दिसायला सगळं व्यवस्थित.

पण एक प्रश्न मनाच्या खोल कप्प्यात लपून बसला आहे…

"मी कुठे आहे या सगळ्यात?"

रोजची धावपळ, रोजचं ताणतणावाचं आयुष्य, ऑफिसला वेळेत पोहोचायचं, काम उरकायचं, परत घरच्या जबाबदाऱ्या,

फोनच्या स्क्रीनवर हसणारे चेहेरे,

पण आरशात बघितलं की एक थकलेला चेहरा पाहायला मिळतो – "मी".

मुलं मोठी होतात, त्यांना वेळ द्यायला हवा असतो.

आईवडील वयस्कर होतात, त्यांना आधार हवा असतो.

पती किंवा पत्नीला सहकार्य हवं असतं, प्रेम हवं असतं.

हे सगळं देत असताना आपण 'देणारे'च राहतो…

घेणं विसरून जातो.

कधी विचार केलाय का, "किती दिवस झाले स्वतःसाठी बसून निवांत चहा प्यायलो नाही?"

"कधी शेवटचं स्वतःसाठी काही घेतलं?"

"कधी तरी फक्त स्वतःच्या आवडत्या गाण्यावर डोळे मिटून शांत बसलो?"

आपण जगतो, पण आपल्यासाठी नाही.

आणि जेव्हा ही जाणीव बोचू लागते, तेव्हा 'सुखी' चेहऱ्यांच्या मागे एक 'रिकामा' जीव सापडतो.

हे लेख वाचूनही वाटतं –

"माझं आयुष्य तरी वेगळं आहे का?"

खरंतर नाही...

सगळ्यांकडेच एक ना एक ओझं आहे – फक्त वजन वेगळं असतं.

आजवर ऐकलेले "तू भाग्यवान आहेस",

"तुला सगळं मिळालंय",

"कशाचं टेन्शन आहे तुझं?"

हे वाक्यं कधी कधी चिडवतात.

कारण मनाचं ओझं दिसत नाही...

तसं ओझं मोजताही येत नाही...

म्हणूनच – थांबायला शिका.

स्वतःशी बोलायला शिका.

मन रडत असेल तर त्याला गप्प करू नका, ऐकून घ्या.

कधी चुकलं असेल, थकलं असेल, हसलं नसेल – तर स्वतःला माफ करा.

जगाशी स्पर्धा नाही – स्वतःशी समंजसपणे वागा.

कधी एखादा दिवस ठरवा –

फक्त स्वतःसाठी.

तेव्हा जरा हसालही... आणि

"मी आहे... आणि मी महत्त्वाचा आहे!"

हे पुन्हा एकदा आठवाल.

#स्वतःसाठीहीजगा

#मनाचीडायरी

#थांबूनश्वासघे

#जगण्यातगहिरेपण

#मध्यमवर्गीयमन

#मराठीवास्तव

#आजचं_मन

#शब्दांमधलीशांती

#marathistory

#life_reflection

#मराठीथिंकर

#mentalhealthawareness

#स्वतःचं_महत्त्व