काचेतलंसं प्रेम (भाग २)

"ती परत आली… पण ती होती जुनी अनया, नव्हेच."

दोन वर्षं झाली. ओंकार आता एक प्रसिद्ध लेखक झालेला. त्याचं पुस्तक — "मौनाचं थांबलेलं पान" — खूप गाजलं. पण त्याच्या आयुष्यात एकच पान होतं जे तो कधीही पुढं उलटवू शकत नव्हता… अनया.

एका पुस्तक प्रकाशन कार्यक्रमात, ओंकार स्टेजवर होता. श्रोत्यांच्या गर्दीत एक चेहरा थांबलेला — अनया.

ती उठून गेली नाही. ती तिथेच बसली. तिच्या डोळ्यांत भूतकाळ होता, आणि चेहऱ्यावर अपराधाची सावली.

कार्यक्रम संपल्यावर, ओंकारला ती भेटली.

☕ ती भेट, दोन वर्षांनी

ओंकार कॅफेच्या कोपऱ्यात खिडकीजवळ बसलेला. हातात कॉफी. अनया समोर.

अनया:

"तुला भेटायला खूप दिवस झाले… पण मनाने रोज भेटत होते."

ओंकार:

"मनाने भेटून काय फायदा, जेव्हा निर्णयांनी पाठ फिरवली."

ती शांत. काही क्षण दोघंही गप्प. मग तिने पुढे हात वाढवला. एक लिफाफा त्याच्या हातात ठेवला.

"घराबाहेर पडताना तो नवरा नव्हता... माझ्या आयुष्याचा करार होता."

ओंकारनं तो लिफाफा उघडला.

‘Divorce Deed.’

ओंकार थोडा हादरला. पण काहीही बोलला नाही.

अनया बोलू लागली. हळूहळू, जणू तिचं मनच कोसळत होतं.

“मी अमेरिकेत गेले. ३५ लाखाचं आयुष्य जगायचं होतं… पण त्या नोटांत माणूस हरवलेला होता.

प्रेम नव्हतं, संवाद नव्हता… आणि एक दिवस, मी आरशात पाहिलं… आणि विचारलं, ‘हे खरंच मी आहे का?’”

ती म्हणाली —

"मी आयुष्य सोडलं, पण स्वत्व शोधायला निघाले."

💔 ओंकारचं उत्तर

ओंकार खूप वेळ गप्प राहिला. त्याच्या शब्दांनी आत मिसळलेली नाराजी होती.

"तू गेल्यावर मी जगलो… पण प्रेम संपलं नाही.

ते इथंच आहे, या कॉफीत, या कोपऱ्यात, त्या कवितेत… फक्त त्याचं नाव ठेवायचं बंद केलंय."

ती डोळ्यांतून अश्रू लपवत म्हणाली —

"परत यायला खूप उशीर झाला का ओंकार?"

तो हलकं हसला. आणि म्हणाला…

"तू परत आलीस… पण मी थांबलो नाहीये."

🌃 रात्रीचं शेवटचं वाक्य…

अनया निघाली. चालत चालत गेली.

पुन्हा ती वळून पाहिली.

ओंकार त्या खिडकीतून पाहत होता.

डोळ्यांत प्रेम होतं… पण आता त्याचं स्वरूप स्वीकृती होतं.