मुली शिकल्या, पण समाज शिकला का?

कालपासून एका मुलीच्या दुर्दैवी मृत्यूच्या बातम्या वाचतोय… मन सुन्न झालंय.

मुलगी शिकलेली होती, सुसंस्कृत घरातली होती, लग्न स्वतःच्या आवडीनं केलं होतं. पण तरीही ती एका अशा प्रवासाला सामोरी गेली, ज्याचा शेवट मृत्यूत झाला… आणि आजही तिच्यासारख्या अनेक वैष्णवी समाजात गुदमरतायत – फक्त थोडं वेगळं नाव घेऊन.

हुंडा हे शब्द आजच्या काळात ऐकायला ‘जुनाट’ वाटतात. पण त्या शब्दाचं वास्तव अजून आपल्या समाजात टिकून आहे – थेट सोन्याच्या वजनात, गाड्यांच्या किंमतीत आणि मानपानाच्या अपेक्षांमध्ये.

कोणताही साक्षर कायदा असो, पण अजूनही आई-वडील स्वतःच आपल्या लेकीच्या लग्नासाठी “चांगली मागणी आलीये” या नावाखाली अर्धं आयुष्य खर्च करतात.

आणि तरीही त्या मुलींचं आयुष्य ‘मुली’ म्हणून उपभोगायला मिळत नाही… तेच लग्न कधी तुरुंग ठरतं आणि घर, फास.

मुलगी शिकली म्हणजे काय बदललं?

तिने इंग्रजी शिकावं, आधुनिक दिसावं, घरात आणि ऑफिसात दोन्ही सांभाळावं – ही अपेक्षा वाढली.

पण तिच्या आत्मसन्मानाचं काय?

तिच्या निर्णयांचं मोल कोण करतं?

शिक्षणानं जर तिला आत्मनिर्भर केलं नसेल, तर ते शिक्षण केवळ मार्कशीटपुरतंच मर्यादित राहिलं ना?

मुलगी शिकली… पण समाज शिकला का?

“माझ्या घराण्याची इज्जत आहे.”

“लोक काय म्हणतील?”

“थोडं सहन करायला हवं…”

ही वाक्यं मुलींच्या मृत्यूसाठी जबाबदार नाहीत का?

जेव्हा लेक म्हणते, "माझ्यावर छळ होतोय", तेव्हा तिच्यावर विश्वास ठेवून उभं राहणं हे ‘मायलेकाच्या’ नात्याचं बळ असायला हवं… दुबळेपणा नव्हे.

एकदा आत्महत्येचा प्रयत्न करणारी मुलगी पुन्हा त्याच नरकात पाठवणं, ही संस्कृती नाही – ही निर्दयता आहे.

“मोठं घराणं, गाड्या, हॉल भरून जाणारं लग्न…”

हे सगळं वरवरचं.

मुलीला प्रेम, मान, आधार आणि समजूत मिळते का, हे महत्त्वाचं.

दुसऱ्या सुनेनेही पोलीस केस केली आहे, छळाचा इतिहास आहे… आणि तरीही पुन्हा एक निष्पाप जीव त्याच चक्रात ढकलला जातो?

संस्कार, सुसंस्कृती आणि संपत्ती – यांचं खरं मूल्य फक्त माणुसकीतच असतं.

एका बाळाचं भविष्य – कोण सांभाळणार?

आई नाही. वडील तुरुंगात.

बाळ मोठं होईल, प्रश्न विचारेल –

“माझी आई कुठे आहे?”

“तिला वाचवलं गेलं असतं का?”

त्या प्रश्नांना उत्तरं नसेल.

कारण आपण वेळेत पावलं उचलली नाहीत.

फक्त टाळी वाजवत बघत राहिलो…

 २०२५मध्ये मुलींचं शिक्षण, करिअर, आत्मनिर्भरता – हे सगळं अभिमानानं मांडलं जातं.

पण दुसऱ्याच बाजूला अजूनही 'हुंडा', 'लोक काय म्हणतील', 'घराण्याची इज्जत' ह्या शब्दांतून मुलींचं आयुष्य उध्वस्त केलं जातं.

बदल हवा आहे… आणि तो प्रत्येक घरापासून सुरू व्हायला हवा.

मुलगी जर म्हणते की ती त्रासात आहे – तिला दोष देऊ नका, विश्वास ठेवा.

घराची इज्जत सन्मान राखणाऱ्या जिवंत लेकीत आहे – तिच्या मरणात नाही.

'मोठं घराणं' नाही, तर मोठं मन असलेला जावई पाहा.

आणि शिक्षण द्या… केवळ डिग्रीसाठी नाही – निर्णय घेता यावं, लढता यावं, म्हणून.

मुलगी गमावून दुःख व्यक्त करणं सोपं असतं, पण तिला वाचवता आलं असतं हे मान्य करणं – कठीण.

आज ‘वैष्णवी’ गेली… उद्या तिच्या जागी तुमच्या घरातली एखादी जाईल…

त्याआधीच थांबा… बोलून दाखवा… विरोध करा… लेकीच्या मागे ठाम उभं राहा.

कारण मुलगी शिकली… पण आता समाज शिकणं गरजेचं आहे.

#मुलगी_शिकली_समाज_शिकला_का

#हुंडाबळी

#वैष्णवीसाठी_न्याय

#समाजाचा_आरसा

#बदला_व्याख्या_इज्जतीची

#वास्तवदर्शी_मराठी_लेख

#EmotionalMarathi

#बोलणं_महत्त्वाचं_आहे

#मुलगी_म्हणजे_भार_नाही

#StopDowrySystem

#SaveOurDaughters