बाप गेले की मुलगी अनाथ होते…

"ती मुलगी फक्त माहेर नाही, तिचं अस्तित्व हरवतं जेव्हा बाबा जातो..."

मुलगी लहान असताना तिचं सगळं विश्व म्हणजे तिचे बाबा असतात. ती त्यांच्या खांद्यावर बसून जग जिंकते, त्यांच्या हाताला धरून चालायला शिकते, आणि त्यांच्या हसण्यात आपली सुरक्षितता शोधते. तिच्या प्रत्येक अश्रूत बाबा स्वतःला हरवून टाकतो. ती छोटी असो किंवा मोठी, बाबासाठी ती नेहमीच त्याची लाडकी मुलगी असते.

वडील म्हणजे घराचा आधार. पण या आधाराचं महत्त्व फक्त ते हरवले की समजतं.

जेव्हा बाप जिवंत असतो, तेव्हा मुलगी माहेरी येते तेव्हा तिला कुणी विचारत नाही की "कधी परत जाणारस?", तिच्यासाठी कोपऱ्यात नेहमीच जागा राखीव असते. तिचा राग, हट्ट, मनमोकळेपणा… सगळं बाबाच्या उपस्थितीत सुरक्षित असतं.

पण जेव्हा तो बाबा जातो... तेव्हा तीच मुलगी, तीच कोपऱ्याची खोली, तीच स्वयंपाकघर, आणि तीच बाल्कनी – सगळं अपरिचित होतं.

मुलगी येते… डोळ्यांतून ओघळणाऱ्या अश्रूंनी सांगते की बाबा आता नाहीत. तिची उघडी नजर सांगते की, "माझा तो आधार गेला आहे." आणि समाज फक्त एवढंच म्हणतो, "मुलगी आली आहे रडायला."

ते कुणाला कळत नाही की, त्या क्षणी ती फक्त रडत नाहीये... ती आतून पूर्णपणे तुटते आहे.

बाबा गेले म्हणजे फक्त घरातील पुरुष गेले असं नाही... तर तिचं माहेर संपलं, तिचं आवाज उठवण्याचं, हक्काने बोलण्याचं स्थान हरवलं. आता तिचं अस्तित्व "पाहुणी" म्हणून गृहित धरलं जातं.

कोणत्याही भावाला, वहिनीला, किंवा समाजाला ती मुलगी पूर्वीसारखी वाटत नाही. का? कारण आता तिच्या पाठीशी उभं राहणारं कुणी उरलेलं नसतं. भावाची घरात सत्ता असते, पण बाबासारखी हक्काची सावली नसते. ती घरात आल्यावर हसणं कमी होतं, नजर टाळली जाते. आणि ही तीच मुलगी असते जिला कधीकाळी बाबाने कवेत घेतलं होतं.

बाबा हे मुलीचं मनगट असतो.

बाबा हे तिचं हक्काचं जग असतो.

बाबा हे तिच्या आत्मविश्वासाचं मूळ असतो.

आणि त्याचं निधन म्हणजे तिचं स्वतःवरचं नियंत्रण गमावणं.

ती मुलगी आतून मोडते, पण फक्त दिसते ते रडणं.

कोणतीही मुलगी माहेरी नुसती विश्रांतीसाठी येत नसते, ती त्या माणसाला भेटायला येते जो तिच्या नजरेतून सगळं ओळखतो – तिचा बाबा.

पण जेव्हा तिचा बाबा नसतो, तेव्हा ती एक ‘अतिथी’ बनते. भावाच्या घरात, जिच्या प्रत्येक कोपऱ्यावर तिचं बालपण साठलेलं असतं, त्या घरात ती आता परकी वाटते.

म्हणून सांगतो...

"बाप गेल्यावर मुलगी अनाथ होते... जरी तिचं स्वतःचं संसार असला तरी तिचं माहेर हरवतं."

जगात कितीही माणसं असो, बापाची जागा कोणीच घेऊ शकत नाही. आणि ती जागा रिकामी झाली की, मुलगी कितीही हसली तरी तिच्या हसण्यात आता हक्क नसतो... असतो फक्त आठवणींचा हुंदका.

#बापमुलगी #वास्तवदर्शीलेख #भावनांचीसावली #माहेरगमावलेली #पित्याचेप्रेम #भावना #समाजाचा_आरसा #MarathiRealStory #EmotionalTruth #FatherDaughterBond #LostMaaika #MarathiEmotions #BabaMula