मनाची भूक - एक अपरिचित भूक

"सगळं आहे गं आपल्याकडे... पण तरीही काहीतरी अधूरं वाटतं!"

संध्याने पाणी भरत असताना नकळत बोलून गेलेलं वाक्य. तिची मैत्रीण रमा अचानक थांबली.

"काय ग संध्या, काय नाय आहे? छान नवरा, दोन गोंडस मुलं, टुमदार घर, महिन्याला पगार, सणावार, फिरणं... आणखी काय हवं?"

संध्या हसली. पण ते हसू डोळ्यांपर्यंत पोहोचत नव्हतं.

"हो सगळं आहे. पण हे सगळं केवळ शरीराला हवय. मनासाठी काय आहे?"

रमाच्या चेहऱ्यावर प्रश्न उमटला. संध्याने समोरच्या खिडकीतून बाहेर पाहिलं. तिचा नवरा समोरच्या कट्ट्यावर बसून मोबाइलमध्ये दंग होता. ती म्हणाली,

"आधीच्या काळी लोकांकडे साधनं कमी होती, पण माणसं एकमेकांच्या हृदयात राहत होती. आता तर जवळ राहूनही माणसं एकमेकांच्या मनापासून दूर गेलीयत."

रमा शांत झाली. तिच्या डोळ्यांतही विचार आले.

मनाची भूक म्हणजे काय? ती भूक आहे समजून घेण्याची, जिव्हाळ्याची, एका मिठीत सगळी चिंता विसरण्याची. ही भूक फक्त स्त्रियांनाच नाही, पुरुषांनाही आहे. पण आपल्याकडे कोणी बोलत नाही. आपल्याकडे केवळ शरीराचं सुखच 'वैवाहिक समाधान' मानलं जातं. पण हे अर्धवट सत्य आहे.

काही वर्षांपूर्वी संध्याच्या नवऱ्याचं लक्ष तिच्या प्रत्येक बोलण्यात, चेहऱ्यात असे. आज ती कितीही थकली, आजारी असली, तरी विचारणं दूरच, एक स्पर्शही उरला नाही. फक्त जबाबदाऱ्या आणि यंत्रवत संवाद उरला आहे. आणि तेच चित्र अनेक घरांत आहे.

संध्या एकदा थकून बिछान्यावर पडली होती. मुलांनी टीव्ही चालू ठेवला होता. नवरा ऑफिसचं मेल बघत होता. तिला एकच वाक्य बोलायचं होतं – "आज फार दमले गं रमा...". पण बोलायचं कुणाशी?

प्रत्येक स्त्रीच्या आयुष्यात असा क्षण येतो, जेव्हा ती केवळ मोलकरीण, शाळा भरवणारी आई, स्वयंपाक करणारी बायको होते. पण 'संध्या' कुठे जाते? ती 'माणूस' म्हणून कुठे हरवते?

तिला हव असतं, फक्त एखाद्याचं "तू आहेस ना, म्हणून घर आहे" असं म्हणणं. फक्त कुणीतरी हातात हात घेऊन "थकलंय का गं?" असं विचारावं. एवढं जरी झालं ना, तरी ती पुन्हा सर्व थकवा विसरून पुन्हा हसते.

हे बदलतंय का?

आजकाल अनेक जोडप्यांमध्ये संवाद हरवत चाललाय. मोबाईल, नेटफ्लिक्स, मीटिंग्ज, ऑफिस... पण एकमेकांसाठी वेळ नाही. आणि त्यातून वाढते एकटेपणा, मानसिक थकवा, नैराश्य आणि शेवटी तुटलेली नाती.

एकमेकांसाठी वेळ काढणं, रोजचं प्रेम व्यक्त करणं, समजून घेणं – हीच खरी साथ असते. कारण शरीर थकतं, पण मन हरवलेलं असेल तर सगळी सुखं व्यर्थ वाटतात.

मनाच्या भुकेचा आदर करा

माणूस म्हणून आपल्याला फक्त अन्न, वस्त्र, निवारा नको. आपल्याला हवं असतं आपुलकीचं अन्न, प्रेमाच्या शब्दांचं वस्त्र, आणि समजून घेण्याच्या सहवासाचं निवारा.

ही गरज कितीही लपवली तरी ती आहे आणि राहणार आहे. ती पूर्ण झाली कीच आयुष्य पूर्ण होतं.

शेवटचं वाक्य :

"शारीरिक सुखापेक्षाही महत्वाची असते मनाची भूक, जी फक्त एकमेकांच्या प्रेमळ स्पर्शाने, काळजीने आणि समजून घेतल्याने भागते."

#मनाचीभूक #प्रेमसंबंध #वास्तवकथा #समाजआरसा #भावनात्मकसत्य #नाती #मराठीलेख #वास्तवदर्शीकथा #मनाचेअहंकार #RealMarathiStories #EmotionalTruth #RelationshipMirror