राहायचं की निघायचं… निर्णय मनाचा असतो, जबरदस्तीचा नाही

एक काळ होता…

जेव्हा माणसं मनापासून जोडली जायची.

एकदा नातं झालं की, त्यात सहवास होता, संवाद होता, आणि कुणीतरी ‘माझं’ आहे ही भावना असायची.

आज… नात्यांना नावं आहेत, पण अर्थ हरवलाय.

कुठल्याही नात्यात जर एकाने जबरदस्तीने दुसऱ्याला धरून ठेवलं, तर ते नातं फक्त नावापुरतंच उरतं – आत्मा हरवलेलं, आणि ओलाव्याशिवाय कोरडं.

माणूस धरून ठेवायची गोष्ट नाही,

तो जो स्वतःहून तुमच्याकडे राहतो, त्याचंच नातं खरं असतं.

कधी कधी आपण प्रेम देतो, काळजी करतो, अश्रूही वाहतो…

पण समोरचं मन हरवलेलं असतं.

मग आपली ही सगळी भावना — निष्फळ ठरते.

नातं हे "बरोबर राहण्यात" नसतं,

ते "राहण्याची इच्छा" असण्यात असतं.

कोणी आपल्याकडून निघून जात असेल तर…

त्या पावलांचा आवाज नाही ऐकू येत —

पण त्याच्या शांततेत एक सांगणं लपलेलं असतं — "मी आता इथं राहू शकत नाही."

मग आपण काय करतो?

कधी मनाने थांबवायचा प्रयत्न करतो,

कधी आठवणी सांगतो,

कधी थोडंसं रडतो,

पण शेवटी आपणही समजून जातो —

"जे जाणार आहे, त्याला थांबवून उपयोग नाही… आणि जे आपलं आहे, ते थांबतंच."

जबरदस्तीने जोडलेली माणसं

संधीतच दुरावतात.

ती आपल्यासाठी नसतात,

ती फक्त 'काळापुरती साथ' देणारी असतात.

मन जुळलं, की कारण लागत नाही.

मन तुटलं, की कारणंच कारण दिसतं.

प्रेम म्हणजे "तुला माझ्यासोबतच असावं असं वाटतं"

पण प्रेम म्हणजे हेही — "तुला कुठं जास्त सुख मिळत असेल, तर तू तिकडे जा, मी तुला आशीर्वाद देईन."

ही भावना फार मोठी असते.

स्वतःहून बाजूला होणं, हे फक्त त्या व्यक्तीकरता नव्हे, तर स्वतःच्या मन:शांतीसाठीही असतं.

कारण शेवटी…

“नातं ठेवताना जर तुम्हाला स्वतःला गमवावं लागत असेल,

तर ते नातं नसून एक मानसिक तुरुंग आहे.”

म्हणून…

"जाणाऱ्याला वाट करून द्या,

राहणाऱ्यासोबत जगायला शिका,

आणि स्वतःच्या मूल्याला कधीही गमावू नका."

तुमचं खरं प्रेम तुमचं मूल्य वाढवतं…

ते तुम्हाला हरवत नाही.

#मराठीलेख #वास्तवदर्शीविचार #मनाचेनाते #प्रेमविनाजबरदस्ती #खरंनातं #मूल्यवानसंबंध #emotionalmarathi #स्वतःचंमूल्य #जाणाऱ्यालाजाऊद्या #मनातलिस्वातंत्र्य #marathilifequotes #realisticrelationships #नात्यांचेसत्य #नात्यांचीभावना #natyasangharsh