भाकर आणि ब्रँडेड ब्रेड...

एकदा एका मध्यमवर्गीय कुटुंबातल्या आईच्या हातून एक साधी भाकर बनली. बाजूला एक छोटासा कांदा आणि मिरची.

मुलगा ऑफिसहून घरी आला आणि वैतागून म्हणाला,

"आई, पुन्हा भाकर? काहीतरी चांगलं बनव ना! आता माझं राहणीमान वाढलंय, पगारही चांगला आहे, काहीतरी ब्रँडेड खायला हवं!"

आई गप्प बसली. काही बोलली नाही. ती भाकर पुन्हा फोडणी लावायला घेतली आणि मुलासमोर ठेवली.

मुलगा ती भाकर खाणं टाळू लागला आणि बाहेरून ब्रँडेड ब्रेड घेऊन खायला लागला.

त्या ब्रेडचा तो दरवर्षी वाढणारा ब्रँड आणि भाव,

आणि आईच्या हातची भाकर मात्र रोज ढासळत चालली...

काही महिन्यांनी आई आजारी पडली. मुलगाही बिझी झाला.

त्या आईला शासकीय रुग्णालयात भरती केलं. तिथं आईचा इलाज जरी होत होता, तरी तिला पाहिजे होती ती आपुलकी – मुलाचा हात, थोडं लक्ष, आणि प्रेम.

एक दिवस, डॉक्टरांनी फोन केला आणि सांगितलं,

"तुमची आई फारशी उरलेली नाही."

मुलगा गडबडत हॉस्पिटलमध्ये पोहचला. आईच्या हातात हात घेत म्हणाला,

"आई, मला माफ कर. मी खूप वेळा तुला दुखावलं."

आईच्या डोळ्यात थोडं पाणी आलं, ओठ थरथरले आणि ती फक्त एवढंच म्हणाली –

"मी तुला... भाकर खायला शिकवलं... पण तू मला... आपुलकीचं ब्रँड विसरायला लावलं..."

मुलगा रडायला लागला. पण वेळ निघून गेली होती.

आज आपलं जग यशाच्या पायऱ्यांवरून एवढं झपाट्याने चढत चाललं आहे की आपण आपली मुळं, आपल्या माणसांना, आपल्या आई-वडिलांना मागे सोडून चाललो आहोत.

आपल्याला सगळं "ब्रँडेड" हवंय – कपडे, अन्न, गाड्या, घड्याळं... पण ज्या "माणसांनी" आपल्याला आयुष्य दिलं, त्यांचं "भाकर"सारखं साधं प्रेम मात्र आपल्याला कमीपणाचं वाटतं.

आज आपण पिझ्झाच्या एक स्लाइससाठी 500 रुपये देतो,

पण आईच्या हातच्या भाजीच्या किंमतीवर तोंड वाकडं करतो.

आज आपण स्टेटससाठी मॉलमध्ये जातो,

पण आई-वडिलांना डॉक्टरकडे नेताना वाटते की "तेच बघून घेतील..."

पण लक्षात ठेवा,

"आईचं प्रेम कधीच ब्रँडेड होत नाही. ते शुद्ध असतं... निःस्वार्थी... आणि शेवटपर्यंत साथ देणारं."

#आईचीभाकर

#भावनांचीभूक

#समाजआरसा

#मुलांचीउणीव

#प्रेममुल्य

#आईवडील

#वास्तवदर्शीकथा

#MarathiEmotions

#स्मरणरूपजीवन

#मराठीलेख

#HeartTouchingMarathi

#EmotionalReality