मी हरले... पण संपले नाही

रात्रीचे अडीच वाजले होते. नेहमीप्रमाणे संपूर्ण घर झोपलेलं होतं.

फक्त तिच्या डोळ्यांत अजूनही जाग होती — रडून थकलेल्या पण विचारांच्या ओझ्याने धरण न फुटलेल्या डोळ्यांत.

"काय चुकलं माझं?" हा प्रश्न डोक्यात घोंगावत राहिला.

ती आयुष्यात पहिल्यांदाच एखाद्यावर पूर्ण विश्वास टाकला होता — भावनांचं, प्रेमाचं, आणि सुरक्षिततेचं.

पण त्या विश्वासाचं उत्तर मिळालं — "फक्त तूच दोषी आहेस."

ती फक्त एका मुलावर प्रेम करत होती. आणि जेव्हा त्याने तिच्याशी लग्न न करता तिचा फायदा घेतला आणि नंतर तिचं चारित्र्यच संशयात आणलं... ती कोसळली.

तिने त्याच्यावर प्रेम केलं, त्याच्या वागणुकीवर नाही.

पण समाजाला फरक पडत नाही.

"तूच काहीतरी केलं असेल."

"आधीपासूनच गोंधळलेली दिसतेस."

"आमच्या घरात अशा मुलीला जागा नाही."

आई-बाबांच्या नजरेतली खिन्नता, भावांच्या न बोललेल्या टोचण्या, आणि शेजाऱ्यांच्या कुजबुजीत तिचं अस्तित्व संपून गेलं.

एका संध्याकाळी तिने आरशात बघितलं — आणि स्वतःलाच विचारलं,

"आपण खरंच इतके वाईट आहोत?"

पण त्या रात्री, एका मुलीच्या आत्महत्येची बातमी तिने वाचली —

तीसुद्धा प्रेमात फसवली गेली होती, आणि शेवटी निवड केली — मृत्यूची.

ती बातमी वाचून तिच्या हातातलं पाणी सांडलं.

ती धपकन खुर्चीवर बसली. आणि पहिल्यांदाच विचार केला,

"मी जगणार. पण एका कारणासाठी."

तिने लिहायला सुरुवात केली.

आपलं दुःख, आपल्या वेदना, आणि समाजाने दिलेले अपमान — शब्दांमध्ये मांडले.

"एक मुलगी फसली, म्हणजे तिचं आयुष्य संपतं का?"

"तिच्यावर विश्वास ठेवल्याने तीच दोषी कशी?"

"एका चुकीनं स्त्रीचं आयुष्य नाही तर समाजाचं मन बदलायला हवं."

तिचं लेखन सोशल मीडियावर प्रसिद्ध झालं.

एका वर्तमानपत्रानं तिची मुलाखत घेतली — नाव लपवून, पण तिच्या आवाजाला ओळख देऊन.

ती आता मुलींसाठी संवाद सत्रं घेते.

लैंगिक शोषण, प्रेमात फसवणूक, मानसिक छळ... यावर बोलते.

ती मुलींना सांगते —

"जे आपल्यावर झालं त्यासाठी आपण दोषी नाही.

आपण गप्प राहिलो, तर प्रत्येक फसवलेली मुलगी पुन्हा मरते.

पण आपण उभं राहिलो, तर एक समाज बदलतो."

आज तिचं नाव '_______' म्हणून ओळखलं जातं —

ती Instagram वर कविता लिहिते, मुलींसाठी चळवळ चालवते.

तिचं खरं नाव मात्र अजून तिच्या आई-वडिलांपासून लपवलेलं आहे...

पण काही महिन्यांपूर्वी एक पत्र तिच्या घरी आलं —

आईनं फोन केला, डोळ्यांत अश्रू होते, पण आवाज ठाम होता.

"ते जे तू लिहिलंय ना — तेच आम्हाला समजायला हवं होतं. माफ कर."

ती परत घरी गेली.

तिच्या खोलीत लावलेलं आरसात आता एक 'परकं' नाही,

तर स्वतःचं खरं प्रतिबिंब दिसतं.

"तिने आयुष्य हरवलेलं नव्हतं...

फक्त तिला स्वतःला पुन्हा शोधायला वेळ लागला होता..."

भाग २ साठी कमेंट करा

#marathistory #inspiration #स्त्रीशक्ती #reality #truthoflife #mentalhealth #मराठीकथा #संघर्ष #स्त्रीकथा #मराठीmotivationalstory