एक स्त्रीच्या आतल्या लढ्याची कहाणी भाग - १

संध्याकाळचा अंधार घरात हलकेच पसरत होता… आणि तिच्या मनातही.

पोल्याच्या भाजीचा वास, मुलांच्या गृहपाठाची गडबड, आणि नवऱ्याचा नेहमीप्रमाणे उशीर…

हे सगळं सामान्य वाटत होतं, पण तिच्या मनात एक असामान्य वादळ उसळत होतं.

कधी काळी ज्या नात्यावर तिने संपूर्ण आयुष्याचा विश्वास ठेवला होता…

ते नातं आता रोज कुठेतरी सैरभैर होतं होतं. नवऱ्याच्या मोबाईलवर सतत येणारे मेसेज, चेहऱ्यावर बदललेले हावभाव, आणि बोलण्यात आलेला ताण – या सगळ्याची ती आता सवयीची झाली होती.

पण सवय झाली म्हणजे स्वीकार केला असतो असं नसतं...

ती रोज हरवत चालली होती – पण कोणालाही न सांगता.

ती फक्त एक बायको नव्हती…

ती एक सून होती, एक आई होती, एक शिक्षक होती… पण कुठेतरी 'ती एक व्यक्ती आहे' हे विसरलं गेलं होतं.

रोज सकाळी उठून ती घर सांभाळायची, हसून बोलायचं नाटक करायचं, आणि रात्री उशिरा एकटी पडलेली वाट पाहायची.

कधी कधी तर ती स्वतःचाच चेहरा आरशात बघून चकित व्हायची –

"ही मी आहे?"

जुन्या आठवणींचं पुन्हा जिवंत होणं

आणि अशातच एक जुना मेसेज आला –

शाळेतील एक सोबती, मित्र, जिच्या मनाच्या कोपऱ्यात तो अजूनही 'आपलासा' होता.

"कशी आहेस?"

त्याच्या त्या चार शब्दांनी तिच्या मनात झरा फुटला. एक ओळखीचं प्रेम, आपुलकी, आणि समजून घेणारी नजर – ती सगळी भावनिक संपत्ती अचानक तिच्यासमोर उभी राहिली.

तो म्हणाला,

"ये ना, माझ्याकडे… मी आहे ना तुझ्यासाठी."

क्षणभर तिला वाटलं…

"सगळं सोडून, स्वतःसाठी, एका प्रेमळ स्पर्शासाठी पळून जावं…!"

पण नंतर...

ती थांबली. विचार केला.

"जर मीही नवऱ्याने जसं वागवलं, तसं वागले…

तर मी आणि 'ती' – जी आज माझ्या संसारात आली आहे – यात फरक काय राहील?"

ती त्याला लिहून टाकते,

"मी भांडत नाही आता… मी निवडते स्वतःला. मी लढते माझ्या आत्मसन्मानासाठी – तिसऱ्याच्या आधारासाठी नव्हे."

आणि त्या क्षणीच ती एक नाजूक पण भक्कम निर्णय घेते –

मनाच्या त्या कोपऱ्यातल्या जुन्या प्रेमाच्या कप्प्याला घट्ट बंद करते… आणि चावी स्वतःकडे ठेवते – कायमची.

 हजारो स्त्रिया अशाच आहेत…

तिची गोष्ट एकटीची नाही.

शहरातल्या उंच इमारतींमध्ये, गावातल्या मातीच्या घरात, चहाच्या दुकानात, क्लिनिकमध्ये, शाळेत –

हजारो स्त्रिया अशीच एकांतात लढत असतात.

त्यांना कुणी 'माफ करा', 'समजून घ्या', किंवा 'माझी चूक होती' असं म्हणत नाही.

पण त्या स्वतःच्या मर्यादा आणि मूल्यांच्या कडे भक्कम उभ्या राहतात.

कारण...

“स्वतःला न सोडणं – हेच त्यांचं खरं मोठेपण आहे.”

शेवटी… फरक काय?

फरक हाच की, कोणीतरी तुटल्यावर दुसरी वाट शोधतं…

तर कोणीतरी स्वतःला नव्याने जोडतं – एकट्यानं, शांतपणे… पण सन्मानाने.

ती दुसरी होती.

भाग - २ साठी कमेंट मध्ये नक्की कळवा 

#स्त्रीमन #वास्तवदर्शी #मराठीकथा #EmotionalStrength #RespectYourself #StrongWoman #RealisticMarathiStory #नात्यांची_गुंतागुंत #भक्कमपणा #MarathiReality #स्त्रीशक्ती #InnerPower #फरक #बदल #शब्दांच्या_पलीकडचं