सुरकुतलेला आरसा

“तुम्ही काय करायचं ठरवलंय?”

डॉक्टरच्या या प्रश्नावर तिने गोंधळून बघितलं.

मुलगा आणि सून एकमेकांकडे पाहू लागले.

तीचं उत्तर मात्र शांत होतं – “तुम्ही ठरवा. मी आता ठरवण्याच्या वयात नाहीये बहुतेक.”

ती वयाची सत्तरी पार करून गेलेली. चेहऱ्यावर सुरकुत्या, पाठीवर वाकलेला पोत, पण डोळ्यात एक वेगळी चमक होती – सगळं पाहिलेलं, पण न बोललेलं.

ती शिक्षिका होती. गावातली पहिली पदवीधर महिला. नवऱ्याच्या पाठिंब्याने शिकली, लग्न झालं, संसार केला.

तीने पंख गमावून झाडाच्या फांद्या झाल्या – जेव्हा पंखं असतात, तेव्हा आपल्याला उडायचं असतं; पण संसारात पंख वाकवून झाड व्हावं लागतं – इतरांसाठी सावली द्यायला.

तीने सगळं केलं – नवऱ्याच्या आजारात नोकरी करून घर चालवलं, मुलांना शिकवलं, लग्न लावून दिली, नातवंडं सांभाळली. पण… आता ती 'झालेली' होती, 'उरलेली' नाही.

सूनला ती चुकून एखादं सल्ला द्यायची, तर लगेच उत्तर मिळायचं –

“आईजी, आता तुमच्या काळातलं नाहीये हे. आम्ही बघू.”

मुलगा हळूच म्हणायचा, “आई, तू फक्त आराम कर, झोपा नीट.”

पण झोपतं कोण?

जेव्हा मनात एकटेपणा ओरडतो, तेव्हा झोप येते का?

ती उठून बसते, एक कप चहा करून स्वतःसाठी घेत असते.

आधी चहा घरासाठी असायचा, आता स्वतःसाठी.

एकेकाळी स्वयंपाकघर जिच्या सत्तेचा भाग होता, तिथे ती आता पाहुण्यासारखी वाटायची.

वृद्धाश्रमात जायचं का? असा विचार तिला झाला होता. पण मग तिने विचार केला – “माझं आयुष्य फक्त गाठोडं आहे का की जे उरलेलं आयुष्य कुणाचंही ओझं वाटावं?”

आणि ती बाहेर पडली

तीने एक दिवस जुन्या फाईल्स उघडल्या – जुने अनुभव, सेवासंपत्ती, पीएफ, पेन्शन, बँकेचे व्यवहार.

तिने एक छोटंसं घर घेतलं – एका लहानशा गावात, जिथे अजून लोक बोलतात, ऐकतात, आणि वयाचं सन्मान करतात.

तिथे ती पुन्हा पुस्तक वाचू लागली.

मुले शिकवू लागली – फुकट, प्रेमाने.

कोणी तिला “आई”, “मावशी”, “अक्का” म्हणायचं. आणि ती हसायची.

ती पुन्हा जिवंत झाली होती – स्वतःसाठी.

या गोष्टीत आपण प्रत्येकजण कुठेतरी आहोत –

कधी त्या आईच्या जागी, कधी त्या मुलाच्या.

कधी आपण स्वतःचं आयुष्य विसरतो, तर कधी दुसऱ्यांचं विसरतो.

आपण आधुनिकतेच्या नावाखाली आपल्या मूळ माणूसपणाला विसरतोय.

"आई वडील गरज संपली की ओझं वाटू लागतात,

आणि आपण विसरतो – आपलं अस्तित्व त्यांच्यामुळेच आहे."

ती आता आरशात बघते, सुरकुत्या असतात, पण डोळ्यात शांती असते – कारण आता तिने स्वतःला गवसलंय. आणि जो स्वतःला गवसतो, तोच खरा जिवंत असतो.

#सुरकुतलेला_आरसा #आईचं_अस्तित्व #वास्तवदर्शी_कथा #मराठीलेख #EmotionalMarathi #SocialMirror #MarathiLifeStory #वृद्धत्वाचं_सत्य #आईवडिलांचं_मोल #स्वतःसाठी_जगणं #RespectElders #मनाच्या_खिडक्या #MarathiRealism