गर्दीत सापडलेली ती नजर...
वारी सुरु झाली होती…
टाळ मृदंगाच्या गजरात हजारो पाय चालले होते… पण माझ्या मनात एका प्रश्नाचं वादळ चाललं होतं
"आपलं नातं खरंच एवढं घट्ट आहे का की गर्दीतही हरवणार नाही?"
तिचा हात माझ्या हातात होता.
दोन वर्षांपूर्वीच लग्न झालं.
ती पहिल्यांदाच वारीला आली होती नवख्या गंधात, नवख्या वाटा चालताना तिचे डोळे सतत माझ्याकडेच असायचे.
माझ्या पाठीशी चालणं म्हणजेच तिचं आस्तिकत्व.
पण त्या दिवशी अचानक गर्दी उसळली.
टाळांचा नाद, माउलीचा जयघोष… आणि त्या नादात तिचा हात सुटला.
मी मागं वळून पाहिलं
ती कुठं दिसत नव्हती…
एक सेकंदासाठी वाटलं "आपण एवढंच होतो का?
एका गर्दीत इतकं लवकर हरवतो आपण?"
त्या क्षणाला आयुष्याची सगळी उत्तरं नकारार्थी वाटू लागली…
माझ्या नजरेने प्रत्येक ओळखीच्या चेहऱ्यात तिचं चेहरा शोधला.
माझ्या पायांनी माउलीच्या पाळणीनंतर तिचं पदर शोधायला सुरुवात केली.
मनातून सगळं हललं.
"ती कधीच येणार नाही का?"
"मी तिचं प्रेम खरंच समजून घेतलं होतं का?"
"ती जर हरवली, तर मी स्वतःलाच कसं माफ करणार?"
पाच किलोमीटर चालल्यावर शेवटी एका पाण्याच्या घागरीपाशी बसलेल्या ती दिसली…
ओठांवर मौन, डोळ्यात आसवं…
मी जवळ जाताच फक्त एवढंच बोलली
"माझा हात सुटला… पण मी तुझ्यावरचा विश्वास नाही सोडला…"
त्या वाक्याने मी ढसाढसा रडलो.
वारीचं खरं स्वरूप तेव्हाच समजलं…
वारी म्हणजे पाय चालणं नाही.
वारी म्हणजे हातात हात घेऊन "माझं माणूस" सापडतंय हे जाणवणं.
आपल्यात आज नात्यांचा भुर्दंड झाला आहे.
एका कॉलवर नातं बनतं, दुसऱ्या 'seen' वर तुटतं.
पण वारी शिकवते
"जर श्रद्धा असली, तर हरवलेलं माणूस पुन्हा सापडतं…"
आपल्या जगण्यातून हरवलेली माणसं शोधायचीयेत…
नाहीतर एखाद्या गर्दीत, आयुष्याच्या रस्त्यावरून चालता चालता,
आपलं "आपलं माणूस" मागे राहून जातं…
आणि ते कधीच परत मिळत नाही…
शेवटचा विचार
"माणूसपणाचं नातं टिकवायचं असेल, तर प्रेम दाखवण्याऐवजी समजून घेणं शिका…
आणि श्रद्धेने 'हरवलेलं' शोधा… कारण काही वेळा माणसं हरवलेली नसतात, फक्त आपण डोळे बंद केलेले असतात."
#वारीतीलप्रेम #गर्दीतहरवलेले #नात्यांचीखरीकिंमत #हरवलेलंतरीसापडलेलं #MarathiThoughts #RealityQuotes #HeartTouching #सच्चंप्रेम #EmotionalWriting #वारकरी_संस्कृती #मराठीभावना
Comments
Post a Comment