ज्याच्या सहवासाने आयुष्याला अर्थ मिळतो…

लग्न म्हणजे केवळ सहजीवनाची सुरुवात नव्हे, तर एका संपूर्ण आयुष्याच्या प्रवासाचा आधार.

सुरुवातीचे दिवस कदाचित नवलाईचे, गुलाबी स्वप्नांसारखे वाटतात… पण आयुष्याचा खरा गोडवा उमजतो तो त्या छोट्या क्षणांमधून जे आपण एकत्र अनुभवतो – रोजच्या गप्पा, सकाळचा चहा, बाजाराची यादी, आणि रात्री एकत्र झोपायचं समाधान.

वय वाढत जातं तसं नात्याचं स्वरूप बदलतं…

पहिले वय २५ ते ५० – जबाबदाऱ्या, मूल, करिअर, संसार.

नंतरचं वय – फक्त एकमेकांचा हात आणि आठवणींची उब.

१. वृद्धापकाळात असतो फक्त एक प्रश्न – "तू किती वेळा हात घट्ट पकडला?"

जेव्हा घरातली मुलं मोठी होऊन आपल्या वाटेने जातात, तेव्हा उरतो फक्त जो जन्मभर साथ देतो – जोडीदार.

तेव्हा कोणतीही चकाचक, कोणतीही नवी गोष्ट आनंद देत नाही, फक्त एकत्र बसून शांतपणे चहा पिणं हीच मोठी गोष्ट वाटते.

"एकत्र ३०-४० वर्षं जगणं म्हणजे हजारोंदा एकमेकांना समजून घेणं, क्षमा करणं आणि जपणं."

२. भीती असते – कोण आधी जाणार…

वयाच्या एका टप्प्यावर आलं की, दोघांनाही आतून ही सावट असतं – ‘कुणी आधी जाईल?’

हा विचार मनात आलाच की, डोळे पाणावतात… कारण प्रेम, काळजी, राग, भांडणं – सगळं उरलेलं असतं फक्त त्या एकटेपणाच्या विचारासमोर.

"एका रुटीनमधून एकाला काढून टाकल्यावर दुसऱ्याचं आयुष्य असह्य होऊन बसतं."

३. समाज म्हणतो – म्हाताऱ्या लोकांनी काय करायचं प्रेम?

पण खरं प्रेम हेच असतं –

जे वयाच्या शेवटच्या टप्प्यावर सगळं सोडूनही एका हातात हात असतो, डोळ्यांमध्ये ओल, आणि आठवणींचा दरवळ.

"म्हणूनच – वय काहीही असो, जोडीदाराचं महत्त्व कमी होत नाही – ते वयाबरोबर वाढतं."

४. तोपर्यंत जपा – कारण काळ कधीच इशारा देत नाही.

एकमेकांबद्दल आदर ठेवा, प्रेम व्यक्त करा, खोट्या अहंकारातून नातं सोडू नका.

जेव्हा तो/ती नसतील, तेव्हा घर, संपत्ती, मुलं, आठवणी काही उपयोगाच्या राहत नाहीत – उरतं ते फक्त रिक्तपणाचं काळं भलं.

"प्रेमाचा अर्थ केवळ 'आय लव्ह यू' नव्हे…

तर – 'मी तुझ्या सोबत शेवटपर्यंत आहे' असा शब्दहीन वचन."

 #जोडीदार #वास्तवदर्शीलेख #प्रेमनातं #वृद्धापकाळ #मनस्पर्शी #marathilekh #जुनंप्रेम #ayushyakisaathidaar #marathiwriter #instamarathi #premachiubh #भावनांचा_आकाश #मायमराठी #jodidarachi_gatha #मनापासून