काचेतलंसं प्रेम (भाग ३)

"ती परत आली होती... पण आता ओंकारही तो राहिला नव्हता."

त्यानंतर आठवडाभर अनया परत आली नव्हती. ओंकारने तिचा लिफाफा ड्रॉवरमध्ये ठेवून दिला.

जणू तो एक प्रश्न होता — ज्याचं उत्तर अजून त्याच्या मनात तयारच नव्हतं.

एक दिवस, ओंकारचं मित्र सौरभ त्याला म्हणाला —

"ती परत आली म्हणजे प्रेम परत आलंय, असं समजतोयस का रे?"

ओंकार (हसून):

"नाही रे…

प्रेम परत आलंय की नाही माहीत नाही, पण

माझं 'स्वतःचं प्रेम' मात्र परत जागं झालंय."

ओंकार आता नवीन पुस्तकावर काम करत होता. नाव होतं —

"तुटलेल्यांचं पुनर्जन्म"

हे पुस्तक वेगळं होतं. यावेळी त्याने अनयावर कविता लिहिल्या नव्हत्या. त्याने लिहिलं होतं —

"जी गेली ती परत आली… पण मी ज्या क्षणात हरवून गेलो, तो क्षण मात्र कधीच परत आला नाही."

तो स्वतःच्या भावना ओळखू लागला होता. प्रेम करणं आणि त्या प्रेमात हरवणं — यामध्ये एक फार मोठा फरक असतो, हे त्याला समजलं होतं.

तिने फोन केला —

"ओंकार, एक शेवटची भेट हवीय… या वेळेस तुझ्यासाठी नाही, माझ्यासाठी."

त्यांनी पुन्हा त्या वडाच्या झाडाखाली भेट ठरवली — जिथं सगळं सुरु झालं होतं.

अनया शांत होती. आता तिच्यात अपराध नव्हता, तर स्पष्टता होती.

अनया:

"मी परत येणं म्हणजे तुझं जगणं परत येणं नाही ओंकार.

पण…

तुझं आयुष्य सुरू ठेवण्याचं बळ द्यायला आलेय."

ओंकार:

"आता मी तुला कवितेत बंदिस्त नाही ठेवणार.

तू जग — मुक्त.

मी लिहीन — स्वतःसाठी."

अनया (डोळ्यांतून अश्रू गाळत):

"माझ्या प्रत्येक चुकीसाठी तू शब्द बनवलास…

मी फक्त मौन ठेवले."

दोघंही गप्प झाले. पाच मिनिटं… जणू एक युग.

शेवटी ओंकार म्हणाला —

"प्रेम परत येतं…

कधी व्यक्तीच्या रूपात,

तर कधी समजुतीच्या."

🌙 रात्र झाली… पण आता अंधार नव्हता.

ते वेगळे झाले — कोणताही वाद, कोणतीही अपेक्षा न ठेवता.

त्या दिवसानंतर अनया त्याच्या आयुष्यात नव्हती — पण त्याच्या "स्वतःच्या" आयुष्यात मात्र तो पुन्हा जन्मलेला होता.

कथा संपली नाही… फक्त वळण बदललं.

ओंकार आता नवनवीन कथा लिहीत होता — परत न भेटणाऱ्या लोकांवर, परत भेटलेल्यांना सोडणाऱ्यांवर, आणि स्वतःला पुन्हा सापडणाऱ्यांवर…

#काचेतलं_संप्रेम #RealisticLoveStory #प्रेमविरहितशांती #UnfinishedLove #MarathiEmotions #मौनाचे_उत्तर #स्वत्वशोध #LettingGo #MarathiHeartStories