काचेतलंसं प्रेम (भाग ५)

ईशा आता ओंकारच्या आयुष्यात पक्की झाली होती —

कवितांतून, चहातून, आणि संध्याकाळच्या शांततांमधून.

ती त्याला स्वतःकडे ओढत नव्हती… फक्त साथ देत होती.

ओंकारने तिच्यासाठी एक कविता लिहिली:

"तू शब्द नाहीस…

तू शब्दांना आधार देणारी स्पर्शरेषा आहेस..."

ईशाच्या डोळ्यांत आनंद… पण त्याच वेळी हलकी भीतीही होती.

"कधी तरी अनयाचं सावट परत येईल का?"

एका दिवशी ओंकारच्या घरात एक पार्सल आलं.

कोणतंही नाव नव्हतं.

पार्सलमध्ये होती – अनया लिखित डायरी.

त्या डायरीच्या पहिल्या पानावर लिहिलं होतं –

"ओंकारसाठी – जो मला कधीच नाही विसरला, पण स्वतःला हरवून बसला."

ओंकारनं एकेक पान उलटायला सुरुवात केली…

अनयाचं एक वेगळंच रूप समोर येत होतं:

तिचं अमेरिकेतलं मानसिक घुसमटलेलं आयुष्य

ती हरवलेली अस्तित्वाची भूक

आणि शेवटी — "ओंकार, मी परतले होते, कारण तुझं प्रेम मला पुन्हा स्वतःकडे घेऊन आलं."

शेवटच्या पानावर एक पत्ता होता –

"पुन्हा न भेटल्यास, या आयुष्याचं काही अर्थच उरत नाही.

ईशा त्या वेळी ओंकारसोबतच होती.

त्याने तिच्यासमोर ती डायरी ठेवली.

ईशाने शांतपणे ती उघडून एकच पान वाचलं. मग पेन घेतलं, आणि डायरीत लिहिलं:

"मी तुझ्यावर प्रेम करते… पण तुला तुझ्या अस्थींपर्यंत पोहोचू देईन."

दोन वर्षांनी पुन्हा तो त्या जुन्या चाळीत पोहोचला —

जिथे अनया सध्या राहत होती.

ती एक छोटी नोकरी करत होती, आणि रोज संध्याकाळी सामूहिक वाचन करत होती — गरजू मुलांसोबत.

ती त्याला पाहून स्तब्ध झाली.

अनया:

"माझं परतणं तुझ्यासाठी त्रास होतंय का?"

ओंकार:

"नाही. पण मी एकटाच आहे आता… आणि एकटेपणातसुद्धा पूर्ण आहे.

त्या भेटीत ओंकारने अनयाच्या हातात डायरी परत दिली…

त्याचं हात हलकं थरथरत होतं. पण त्याचे शब्द स्पष्ट होते:

"प्रेमाला अंत नसतो,

पण प्रत्येक प्रेमाला ‘विसरता येण्यासारखी’ मर्यादा असते…

आता मी तुझं आठवणीतलं प्रेम नाही…

मी ईशाचं वर्तमान आहे."

अनयाच्या डोळ्यांतून आसवं गळत होती…

ती पुढे आली, ओंकारच्या दोन्ही हातांना धरून म्हणाली:

"तू मला सोडलंस नाही…

पण तू स्वतःला शोधलंस, म्हणून मी हरले."

ओंकार परततो… पण आता बदलेला

रात्री तो परत आला.

ईशा बाल्कनीत शांत बसली होती.

त्याने तिच्या बाजूला जाऊन फक्त एक वाक्य म्हटलं:

"माझं मन तुझं आहे,

माझं प्रेम तुझं आहे,

पण माझं संपूर्णपण आता मला परत मिळालंय."

ईशा हलकं हसली, आणि म्हणाली:

"माझं स्वप्न आहे – तुझ्या शब्दांवर आयुष्य जगण्याचं…

माझ्या श्वासांवर नाही."

ओंकारने नंतर कधी अनयावर लिहिलं नाही.

त्याने फक्त ईशाच्या डोळ्यांत स्वतःला पाहायला सुरुवात केली.

आणि तो दिवस जेव्हा त्याने नवीन पुस्तक प्रकाशित केलं –

नाव होतं —

"संपणं नाही, पण बदलणं असतं प्रेम.

#काचेतलं_संप्रेम #HeartHealing #MarathiLoveSaga #LettingGo #RealisticLoveStory #UnspokenEmotions #मौनाचेप्रेम #SecondChanceLove #MarathiKatha #EmotionalDepth