स्वतंत्र तिला म्हणायचं... पण निर्णय घेऊ द्यायचं नाही!

ती एक सुसंस्कृत, उच्चशिक्षित, सवयीने शांत राहणारी, पण विचाराने स्पष्टवक्ती मुलगी होती.

आईवडिलांची लाडकी, पण आज्ञाधारक.

"बाहेरचं खा पण घरात आचार घाल" हे तत्त्व अंगी बाणवलेली.

बालपणापासूनच अभ्यासात हुशार. कॉलेजमध्ये गेल्यावर इतर मुलींप्रमाणेच तिलाही प्रेम, मैत्री, वाद-विवाद याचा अनुभव आला, पण घरच्या स्वभावामुळे निर्णय स्वतः घेण्याचा आत्मविश्वास मात्र कधीच जडला नाही.

ती सिव्हिल इंजिनिअर झाली. मोठ्या मल्टिनॅशनल कंपनीत जॉइन झाली. सुरुवातीला ४ लाखांचे पॅकेज. पुढे ते वाढत गेले.

२८ व्या वर्षी तिचं पॅकेज १४ लाखांवर गेलं.

तिची कंपनी तिला दुबईला पाठवण्याच्या तयारीत होती.

आणि तिथेच, घरी वाऱ्याची दिशा बदलली.

आई म्हणाली, "पुरे झालं आता करिअर... आता लग्न पाहू या. नंतर वय जाईल मग चांगली स्थळं मिळणार नाहीत."

ती म्हणाली, "अजून दोन वर्षं वेळ द्या. मी प्रोजेक्टवर जात आहे. डोकं स्थिर झालं की आपण बघू."

पण घरच्यांना तिची ही ‘तर्कशुद्धता’ हट्टीपणासारखी वाटली.

त्यांच्या दृष्टीने तिचं "बोलणं" हे "ऐकणं टाळणं" होतं.

आई-वडील लग्नासाठी स्थळं बघायला लागले.

सुरुवातीला अपेक्षा होत्या सुशिक्षित, नोकरी करणारा, स्वतःचं घर असलेला, आणि सर्वात महत्त्वाचं "बायकोपेक्षा कमी कमावणारा नको!"

पण तिला कित्येक वेळा नकार मिळाले.

कधी ‘ती खूप बोलते’ म्हणून,

कधी ‘ती देशाबाहेर काम करते, म्हणून पुढे काय गरज भासेल!’ म्हणून,

कधी ‘तिचं पॅकेज जास्त आहे, अहंकार असेल’ म्हणून...

काही वेळा तिलाही स्थळं पसंत पडली, पण तिचे वडील म्हणायचे "नाही, तो बिझनेस करतो. स्टॅबिलिटी नाही."

कधी भाऊ म्हणायचा "बायकोला जास्त कमावणारा नवरा हवा का तिला?"

आणि आई "सून झाली की सासर सांभाळावं लागतं, घरात शिस्त असावी लागते."

स्वतंत्र विचारसरणीची मुलगी, पण निर्णय मात्र इतरांनी घ्यायचे...

३० नंतर स्थळं येणं कमी झालं.

एकदा तिने एक मुलगा स्वतःहून सुचवला तिच्याच ऑफिसमधला.

घरात गोंधळ झाला.

आईचा प्रश्न "तुला कोण अधिकार आहे अशा पद्धतीने निर्णय घ्यायचा?"

वडिलांचं वाक्य "मुलगीच होतीस शेवटी!"

तिला स्वतःच्या आयुष्याचा निर्णय घेण्याचं स्वातंत्र्य दिलंच गेलं नाही...

आज ती ३८ वर्षांची आहे.

आजही एकटीच आहे.

घरी सगळं आहे मान, पैसा, स्वतंत्र घर, परदेश दौरे, पण शेजारचं कुटुंब विचारतं "लग्न नाही केलं अजून? अरे, बाई माणूस एकटी कशी जगते?"

समाज प्रश्न विचारतो पण स्वातंत्र्य देत नाही.

तिच्या आईवडिलांना आता पश्चात्ताप होतोय...

पण तो उशीराचाच आहे.

कोण चुकलं?

– ती? जिने जगण्याचा निर्णय घ्यायचा प्रयत्न केला पण थांबवण्यात आली...

– की तिचं कुटुंब? जे स्वतंत्र मुलगी हवी म्हणतं, पण निर्णयात तिला गृहित धरतं?

हे एक सत्य आहे फक्त "उच्चशिक्षण" किंवा "मोठं पॅकेज" मुलीच्या आयुष्याचं उत्तर नसतं,

"निर्णय घेण्याचं स्वातंत्र्य" हेच खऱ्या अर्थाने तिचं आयुष्य ठरवतं.

#वास्तवदर्शीलेख

#स्वतंत्रता_की_मर्यादा

#शिक्षण_आहे_पण_निर्णय_नाही

#समाजाला_आरसा

#SingleWomenStories

#MarathiLifeTruth

#WomenDeserveChoices

#ModernMarathiReality