सोबतीचा प्रवास

"चालुन" थकल्यावर समजते की "प्रश्न" प्रवासाचा नाही तर "सोबतीचा" होता...

ही ओळ आपल्याला एक खोल अंतर्दृष्टी देते, जी आपल्यातील प्रत्येकाने कधी ना कधी अनुभवली असेल शारीरिक प्रवासात नाही तर भावनिक प्रवासात. आपण कितीही सुंदर ठिकाणं पाहिली, कितीही यशस्वी टप्पे गाठले तरी, जर त्या प्रवासात आपल्यासोबत कोणीतरी "आपलं" नसेल, तर तो प्रवास अधुरा वाटतो. उमज येते ती वाटचाल थकव्याची नसते, तर एकटेपणाच्या जाणिवेची असते.

नात्यांचा चेहरा - आभासी की वास्तविक?

आजच्या समाजात नात्यांना एका प्रकारचा दिखाऊपणा प्राप्त झाला आहे. एखाद्या सुंदर Instagram पोस्टखालच्या हसऱ्या चेहऱ्यामागे किती तरी एकाकी रात्री झाकलेल्या असतात, हे आपण जाणून-बुजून विसरतो. "सहप्रवासी" ही संकल्पना आता जरा वेळासाठी साथ देणाऱ्यांवर स्थिरावली आहे. आज कुठे खरं ऐकणारं, समजून घेणारं, थांबून हात देणारं मन आहे?

सहप्रवासी मिळावे लागतात की जोडावे लागतात?

सहप्रवासी हे नशिबावर नसतात, ते संवादाने, समजुतीने, आणि विश्वासाने निर्माण करावे लागतात. पण आज समाजात लोक संवादापेक्षा स्पर्धेला अधिक महत्त्व देतात. दोघंजी बोलत असताना "समजून घेणं" कमी आणि "उत्तर द्यायची" घाई जास्त असते. मग नाती 'सुविधेपुरती' राहतात आणि सहप्रवासी 'पर्यायी' होतात.

प्रवासातली एकटेपणाची जाणीव

एकटं असणं आणि एकाकी असणं यातील फरक समाज समजून घेत नाही. लग्न झालं की कुणीतरी सोबत असतं असा समाजाचा समज आहे. पण किती तरी जोडपी अशी असतात की जे रोज एकत्र राहतात, पण त्यांच्या मनाचा प्रवास पूर्णतः एकटा चालतोय.

समाजाचे वास्तव बाह्य सहवास, अंतर्गत एकाकीपण

आज घडणारे सेलिब्रिटी विभाजन, कौटुंबिक कलह, वाढती मनोविकारांची आकडेवारी हे सगळं आभासी सहवासावरचा अवलंब ठसठशीत दाखवतात. आपण गाडी-घर मिळवतो, पण सुस्थित नातं जपण्यासाठी लागणारा संयम आणि संवाद विसरतो.

उपाय काय?

संवादाची सुरुवात करा नात्यांत 'मी ऐकतो' एवढेच बोलून एक हक्काचा सहप्रवासी तयार होतो.

क्षणिक नात्यांपेक्षा कायमस्वरूपी संगती शोधा ट्रेंडिंगपेक्षा ट्रस्टिंग नाती निवडा.

मनाच्या आरश्यात डोकवा तुम्हाला खरंच कुणाची साथ हवीय की फक्त गोंधळ नको?

कुंटुंबाला वेळ द्या नात्यांचा पसारा नको, मजबूत आधार हवा.

प्रवासाची मजा "ठिकाणात" नाही, तर त्या वाटेतल्या "साथी"त असते. सहप्रवासी मिळवणं हे नशिबाचं नाही, तर नात्यांवर घेतलेल्या कष्टांचं परिमाण असतं. कुणी साथ देईल या आशेवर वाट पाहत बसण्यापेक्षा, आपण स्वतः कुणाच्या प्रवासात साथीदार होण्याची तयारी केली पाहिजे.

जेव्हा आपण कुणाला साथ देतो, तेव्हा आपल्याला देखील कुणाचा हात आपसूकच मोठ्या धीराने गाठतो – आणि मग थकत नाही, कारण एकटं चालणं थकवतं; साथ चालणं नाही.

#सोबतीचीसाथ #प्रवासआयुष्याचा #नातीसमजुतीची #सहप्रवासीकुणी #आयुष्यआरसा #मराठीवास्तव #एकटेपणविरोधात #मनाचंमनोबल #socialmirror #marathiblog #thoughtprovokingmarathi