घर हरवलं… पत्ता उरलाय

एक काळ असा होता…

घर हे केवळ चार भिंती, छप्पर आणि दरवाजे नव्हते.

ते जिवंत होतं… श्वास घेणारं, हसणारं, रुसणारं, आणि रात्री उशिरा शांतपणे अंगणात चंद्राकडे पाहणारं.

त्या काळात दार उघडलं की आतून वास यायचा गरम भाकरीचा, भजीचा, किंवा रात्रीच्या उशिरा आईने केलेल्या गरम दुधाचा.

आज दार उघडलं की वास येतो कोल्डरूममध्ये ठेवलेल्या फ्रोजन पिझ्झाचा किंवा मायक्रोवेव्हमध्ये गरम केलेल्या इंस्टंट नूडल्सचा.

त्या काळात टॉवेल सगळ्यांचा असायचा पण मनं मात्र एकत्र बांधून ठेवणाऱ्या अदृश्य धाग्याने गुंफलेली.

दूध कमी असायचं, पण गोडवा जास्त होता.

आईचा चेहरा रोज बघायचो कारण ती स्वयंपाकघरात नक्की सापडायची.

आज तिचा चेहरा फक्त व्हिडिओ कॉलवर दिसतो आणि तोही वेळ मिळाला तर.

वडील कमी बोलायचे, पण त्यांच्या डोळ्यातलं प्रेम जास्त बोलायचं.

त्यांचा राग म्हणजे शिक्षा नव्हती ती होती काळजीची वेगळी भाषा.

आज आपण त्यांच्याशी बोलतो तेव्हा संभाषण तीन मिनिटांत संपतं कारण दोघंही "व्यस्त" असतात.

मावशीच्या येण्याने घरातला गोंधळ शांत व्हायचा.

मामा आल्यावर खिशात नाणी पडायची.

भाऊ-बहिणींचे भांडणं म्हणजे नात्यांचा गोड मसाला.

आणि आज? मामा आणि मावशीचे चेहरे आता कौटुंबिक फोटोंमध्ये जुने होतात, पण भेट मात्र होत नाही.

भाऊ-बहिणींशी चॅटवर काही शब्द टाईप होतात पण आवाज मात्र ऐकू येत नाही.

रविवार म्हणजे श्रीखंड पुरीचा उत्सव.

आता रविवार म्हणजे ऑनलाईन सीरीजचा बिंज-वॉच.

त्या काळात जेवण टेबलावर सर्वांनी एकत्र घ्यायचं आज प्लेट हाती घेऊन प्रत्येकजण आपल्या स्क्रीनकडे बघतो.

मोठ्याचे कपडे वापरणं म्हणजे अभिमान "हा माझ्या दादाचा शर्ट आहे" असं म्हणताना छाती फुलायची.

आज कपडे वैयक्तिक आहेत पण मनं वेगळी झालीत.

पैसा जास्त आहे, पण समाधान नाही.

घरं मोठी झाली, पण माणसं लहान झाली.

आज आपण लोकेशन शेअर करतो पण मनाचा पत्ता मात्र हरवला आहे.

पाकिटं नोटांनी भरलेली आहेत पण हृदय मात्र पोकळ आहे.

भाषा शिकल्या पण घरातून मिळणारी संस्कृती विसरलो.

जग जिंकलं पण "आपलं घर" हरवलं.

आज खरं सांगायचं तर,

घराची किंमत रिअल इस्टेट एजंट सांगतो,

पण त्याची "मूल्य" आठवणी सांगतात.

आणि ते मूल्य… कोणत्याही चलनात मोजता येणार नाही.

#घरआणिपत्ता #आठवणींचेघर #नात्यांचाअर्थ #संस्कृतीचीउणीव #वास्तवदर्शीआरसा #भूतकाळाचासुगंध #हृदयाचेपत्ते