हे जीवन खरंच वेगळं शिकवतं…

आयुष्याच्या प्रत्येक टप्प्यावर आपण काहीतरी शोधत असतो

तरुणपणी करिअर, पैसा, स्वप्नं, प्रेम…

मध्यमवयात स्थैर्य, जबाबदाऱ्या, मुलांचं भविष्य…

आणि नंतरच्या टप्प्यावर मनःशांती, स्वतःची किंमत,

आणि आयुष्याचा अर्थ.

धावपळीचं जगणं

आजचा माणूस सतत पळतो आहे

पैशासाठी, प्रतिष्ठेसाठी, मान-सन्मानासाठी.

सोशल मीडियावर “हॅप्पी” दिसणारे चेहरे

खऱ्या आयुष्यात मात्र तुटत चालले आहेत.

प्रत्येकाला स्वतःचं वेगळं दुःख आहे,

पण दाखवायला मात्र सगळेच सुखी असल्याचं भासवत आहेत.

नात्यांचा बदलता अर्थ

पूर्वी घरातली नाती ही आधाराची शिदोरी असायची.

भाऊ-बहिणींची भांडणं, आईचा राग, वडिलांचा धाक

या सगळ्यातही सुरक्षिततेची ऊब होती.

आज नाती संपर्कांच्या जाळ्यात आहेत,

पण जवळीक मात्र हरवली आहे.

"टाईम नाही" या शब्दाखाली माणूस स्वतःलाच दूर नेत आहे.

स्वतःची हरवलेली ओळख

वय जसजसं वाढतं,

तसतसं आपण लक्षात घेतो

की आयुष्यभर दुसऱ्यांसाठी धावता-धावता

आपण स्वतःला कुठेतरी हरवून बसलोय.

स्त्रीने संसार सांभाळताना स्वतःची स्वप्नं विसरली,

पुरुषाने जबाबदाऱ्यांच्या ओझ्याखाली स्वतःचं हसू गमावलं.

आणि शेवटी प्रश्न उभा राहतो

“खरंच जगलो आपण, की फक्त निभावलं?”

स्वतःला परत शोधणं

पण खरी मजा इथून सुरू होते.

कारण जेव्हा आपण स्वतःला शोधायला लागतो,

तेव्हा आयुष्याची खरी गोडी समोर येते.

मनापासून गप्पा मारणारा मित्र,

संध्याकाळी हातात हात घेऊन फिरणारा जोडीदार,

नातवंडांचं खळखळून हसणं

या छोट्या क्षणांत आपल्याला “पूर्णत्व” जाणवतं.

आजचा समाज “अधिक हवं” या तत्त्वावर जगतो आहे.

मोठं घर, नवी गाडी, प्रतिष्ठा

या सर्वांच्या मागे धावताना

“आहे ते पुरेसं आहे” हा विचार कुठे हरवला.

ही पोकळीच लोकांना नैराश्याकडे,

तुटलेल्या नात्यांकडे,

आणि खोट्या चमकदारपणाकडे घेऊन जाते.

जीवन खरं तर साधं आहे,

आपणच ते गुंतागुंत करून टाकतो.

आहे ते जपणं,

नात्यांची ऊब ओळखणं,

आणि स्वतःशी प्रामाणिक राहणं 

हीच खरी श्रीमंती आहे.

 म्हणून असं म्हणावंसं वाटतं 

“आयुष्याची किंमत पैशात नाही,

तर जगलेल्या क्षणांच्या आठवणीत आहे.

हे जीवन खरंच सुंदर आहे…

फक्त डोळे उघडून पाहायला हवेत.”

#वास्तवदर्शीजीवन #आहेतेजपा #नात्यांचाअर्थ #स्वतःलाशोधा #हेजीवनसुंदरआहे