भूतकाळाच्या कैदेत अडकून राहू नका…

भूतकाळ म्हणजे एक सावलीसारखा असतो. आपण कितीही पळालो तरी तो मागे येतोच. पण सावलीत जगायला सुरुवात केली, तर प्रकाशाकडे पाहण्याची ताकद हरवते. आपण नेहमी म्हणतो, “जे झालं ते झालं, विसरून जा…” पण खऱ्या आयुष्यात ते सोडून देणं इतकं सोपं नसतं. कारण मनाच्या खोल कप्प्यात जखमा जिवंत राहतात. त्या जखमा वारंवार आठवतात आणि आपण नकळत पुन्हा पुन्हा त्या क्षणात जगायला लागतो.

असं होतं की आपण एक वाईट आठवण मनाशी धरतो आणि त्यातून असंख्य प्रश्न जन्म घेतात “का झालं असं?”, “मी असं का बोललो?”, “त्याने असं का केलं?”, “जर असं घडलं नसतं तर?” हे प्रश्न न संपणाऱ्या रानफुलांसारखे पसरतात आणि वर्तमानाच्या सुगंधाला झाकून टाकतात.

समाजातही हेच दिसतं. कुटुंबातली नाती तुटतात, कारण कोणी क्षणभराची चूक कायमची आठवणीत ठेवतो. आई-मुलाचं नातं, मित्र-मैत्रिणीचं नातं, नवरा-बायकोचं आयुष्य प्रत्येक ठिकाणी आपण कालच्या छोट्या गोष्टी आजच्या आयुष्यावर राज्य करू देतो. आणि मग घरं मोठी, पैसा जास्त, साधनं भरपूर असूनही मन रिकामं, डोकं अस्वस्थ, वातावरण दूषित होतं.

पण खरं बघायला गेलं तर जीवनाची ताकद विसरण्यात आणि पुढे जाण्यात आहे. नदीला पाणी सतत पुढे न्यायचं असतं, म्हणून ती जिवंत राहते. जर तीच नदी एका दगडावर अडून राहिली, तर तिचं पाणी कुजायला लागतं. आपलं जीवनही असंच आहे. कालचं पान उलटून ठेवलं नाही, तर आजचं पान लिहिता येत नाही.

भूतकाळ विसरणं म्हणजे आठवणी पुसून टाकणं नव्हे, तर त्या आठवणींमधून शिकून पुढे जाणं आहे. जर अपमान झाला असेल तर त्यातून आपलं मन अधिक मजबूत करणं शिकायचं. जर अपयश आलं असेल तर पुढच्या वेळेस कसं टाळता येईल हे समजून घ्यायचं. पण भूतकाळाचा ओझा सतत खांद्यावर वाहत राहिलो, तर वर्तमानातील आनंद, समाधान आणि हसू आपण स्वतःहून हरवून बसतो.

आजच्या समाजाला सर्वात मोठी गरज आहे ती मनाला माफ करण्याची. दुसऱ्याला नाही तर स्वतःलाही. आपण स्वतःलाच वारंवार शिक्षा देत राहतो, कारण आपण स्वतःला सोडून देत नाही. आपणच स्वतःचे कैदी होतो आणि मग आनंदाच्या दिशेने टाकलेलं प्रत्येक पाऊल मागे ओढलं जातं.

म्हणून आवश्यक आहे ते म्हणजे आजच्या क्षणात जगणं. कालचं जे होतं ते अनुभव म्हणून ठेवायचं, पण त्यात अडकून न बसता आजच्या प्रकाशात डोळे उघडायचे. कारण जे आहे तेच खरं आहे. काल गेला, उद्या अजून आला नाही. आपल्याला हातात आहे ते फक्त हे “आज”.

आणि जेव्हा आपण “आज” जगायला शिकतो, तेव्हा भूतकाळाच्या कैदेतली सगळी कुलूपं आपोआप तुटून पडतात. तेव्हा मन हलकं होतं, नाती हलकी होतात, वातावरण आनंदी होतं. आणि आयुष्य खरंच जगण्यासारखं वाटू लागतं.

#भूतकाळविसरा #वर्तमानजगा #मनःशांती #जीवनसुंदर #समाजाचा_आरसा