शब्दांचं औषध एक हरवलेली माणुसकी

आज वृद्धाश्रमात गेलो…

तेव्हा समोर बसलेली माणसं पाहिली.

कुणाचे डोळे खिडकीबाहेर निघून गेले होते… कुठेतरी त्या आठवणींच्या गावात, जिथे ती ‘आई’ होती, ‘बाबा’ होते, किंवा एखाद्याची ‘माई’…

ते चेहरे पाहून मनात एकच विचार आला हे कुणाचे तरी घर होते, पण आता तेच ‘आश्रय’ आहे.

माणूस जेव्हा लहान असतो, तेव्हा आईबाबा अंगाखांद्यावर खेळवतात. त्यांच्या प्रत्येक हसण्याला देवासारखं मानतात.

पण तोच माणूस मोठा झाल्यावर त्या हातांना विसरतो, जे त्याला चालायला शिकवतात.

"मग माणूस मोठा होतो की फक्त उंच?"

त्या आजोबांनी मला विचारलं

"बाळा, तू अजून येणार ना?"

मी हसून म्हणालो, "हो अजिबात विसरणार नाही."

तेव्हा त्यांच्या डोळ्यांत जे काही चमकलं, ते कोणत्याही मोबाईल स्क्रीनवर नाही चमकत.

कधी काळी ज्यांनी आपलं संपूर्ण आयुष्य दुसऱ्यांसाठी दिलं, आज त्यांना चार शब्दांचीच भूक उरली आहे.

आपुलकीचे दोन शब्द ते त्यांचं औषध आहे, त्यांच्या तुटलेल्या दिवसांची मलमपट्टी आहे.

समाज म्हणतो, "आजची पिढी फार पुढे गेलीये."

हो…

पण मागे काही हरवलंय हे लक्षात घेतलंत का?

कदाचित आज आपण सगळे फास्ट लाईफ जगतोय…

पण फास्ट असताना आपण सोबत काही 'जगायला' विसरत चाललोय.

कधी वेळ काढा, एखाद्या वृद्धाश्रमाला भेट द्या.

तिथे कोणतंही शब्द नसलेलं एक 'मौन' असेल…

पण त्यातही एक आवाज असेल माणुसकीचा.

कारण शेवटी माणसाला कोणता ‘ब्रँड’ नव्हे, कोणती ‘गाडी’ नव्हे, तर फक्त एक ‘सोबत’ हवी असते.

#माणुसकी_हरवतेय #वृद्धाश्रमाची_शांतता #शब्दांचं_औषध #समाजाला_आरसा #वास्तविक_आत्मपरीक्षण #माय_बापाची_साथ #EmotionalMarathiWriting