अपेक्षा आपणच घडवलेलं कारागृह

आयुष्य विचित्र आहे…

कधी एखाद्या व्यक्तीची वाट पाहण्यात, कधी एखाद्या शब्दाची आस लावण्यात, तर कधी एखाद्या कृतीची अपेक्षा ठेवण्यात आपण वर्षानुवर्षं घालवतो.

आणि गंमत म्हणजे, हे सगळं त्यांनी केलं नाही म्हणून आपल्याला दुःख होतं… पण खरं पाहिलं तर, ते दुःख आपणच पेरलेलं असतं.

लहानपणी आईला वाटायचं “माझं मूल मोठं झालं की माझी काळजी घेईल”

पण ती अपेक्षा बहुतेकदा शहराच्या गर्दीत हरवून जाते.

मित्राला वाटतं “तो नेहमी माझ्या पाठीशी उभा राहील”

पण गरजेच्या दिवशी त्याचा फोनही लागत नाही.

प्रेमात वाटतं “तो/ती मला पूर्ण मनापासून समजून घेईल”

पण मनाचे कित्येक कोपरे कायम अंधारात राहतात.

आपणच का एवढं वाटून घेतो?

कारण मन माणसांना आपल्या मापात बसवायचं प्रयत्न करतं.

जसं स्वतःच्या हातानं बनवलेल्या सुंदर फ्रेममध्ये एक फोटो बसवावा तसा… पण वास्तवात तो फोटो कधीच तिथं फिट बसत नाही.

आणि मग सुरुवात होते निराशेची, चिडचिडीची, रागाची, आणि शेवटी नातं संपवायची.

खरं तर, अपेक्षा म्हणजे आपल्या आनंदावरचं नियंत्रण दुसऱ्याच्या हातात देणं.

तो/ती आपल्या मनासारखं वागलं तर आपण खुश.

नाही वागलं तर आपण तुटलो.

हे म्हणजे आपल्या मनाची चावी दुसऱ्याकडे देऊन, त्यांनी दार उघडलं तरच आपण बाहेर पडणार असं ठरवणं.

हो, हे ऐकायला सोपं आहे “अपेक्षा ठेवू नका”…

पण माणूस हृदय आहे तोवर अपेक्षा ठेवणारच.

मग काय करायचं?

कदाचित उपाय असा की अपेक्षा ठेवताना त्यात शून्य हमी जोडावी.

“मला आनंद मिळाला तर उत्तम, नाही मिळाला तरी मी कोसळणार नाही” असं मनाला शिकवावं.

कारण जेव्हा आपण मनाचे आधार स्वतःच्या पायावर उभे करतो,

तेव्हा दुसऱ्याच्या बदलत्या सावलीवर अवलंबून राहावं लागत नाही.

आणि हो… अपेक्षा कमी केल्या की दुःख आपोआप कमी होतं,

पण त्याहून मोठं म्हणजे स्वातंत्र्य वाढतं.

#अपेक्षा #मनाचीजखम #वास्तवदर्शीलेखन #EmotionalMarathi #मनाचे_कारागृह #जीवनतत्त्वज्ञान #स्वतःवरविश्वास #MarathiQuotes