जेव्हा वेळ निघून जाते…

शेवटचं स्थान आलं की, खिडकीजवळची जागा मिळते…

पण काय उपयोग?

ट्रेन थांबली आहे, दृश्यं संपली आहेत, वारा थांबला आहे.

हातात जागा आली खरी, पण मनात प्रश्न

"ही जागा आधी मिळाली असती तर किती बरं झालं असतं!"

आयुष्य हेदेखील असंच असतं.

काही लोक, काही आनंद, काही संधी

त्यांना एक ठराविक वेळ असते.

त्या वेळेत मिळालं तर त्याचं सौंदर्य हजारपट वाढतं.

पण उशिरा मिळालं सुख म्हणजे

रिकाम्या घरात आलेला पाहुणा,

जिथे दिवे विझलेले, आवाज थांबलेले, आणि हसण्याचा सूर हरवलेला असतो.

बालपणी मिळणारा खेळण्याचा आनंद,

तरुणपणी मिळणारी पहिली प्रेमाची कबुली,

योग्य वयात मिळणारी संघर्षातील साथ

ही सगळी त्या वेळेची भेट आहे.

उशिरा मिळालं तेच खेळणं आता शेल्फवर सजावट बनतं,

उशिरा मिळालेली प्रेमाची कबुली आता "कधीतरी झालं असतं तर…" मध्ये हरवते,

आणि उशिरा मिळालेली साथ आता फक्त सहानुभूतीसारखी वाटते.

आपण विचार करतो सुख कधीही मिळालं तरी चालतं,

पण सत्य हे की सुखाला योग्य वेळेचीच परिभाषा असते.

त्या वेळेत न मिळालेलं सुख,

जितकं सुंदर तितकंच अधुरं असतं.

वेळ निघून गेल्यावर आलेलं सुख म्हणजे

तहान भागवायला आलेलं पाणी, पण पोटभर पडलं आहे.

रात्री उशिरा आलेलं पत्र, पण ज्याला लिहिलं आहे तोच निघून गेला आहे.

शेवटच्या पानावर वाचलेली गोष्ट, पण मधले पानं फाटलेली आहेत.

जीवनाची ट्रेन सतत पुढे जात असते.

स्टेशन आलं की उतरायचं,

संधी आली की धरायची,

आणि प्रेम, साथ, आनंद 

जेव्हा मिळायला हवे तेव्हा स्वीकारायचे.

कारण प्रवास संपल्यावर खिडकीजवळची जागा,

आणि आयुष्य संपल्यावर मिळालेलं सुख…

दोन्ही फक्त आठवणीत चांगले दिसतात.

 #आयुष्याचेधडे #वास्तवदर्शीविचार #TimeMatters #MarathiMotivation #भावनिकलेखन #उशीराचेसुख #LifeTruth #MarathiQuotes