माणूस हरवून गेल्यावर त्याची किंमत समजते

आज आपल्या सोबत हसणारा, गप्पा मारणारा, रुसणारा, कधी त्रास देणारा माणूस उद्या असाच आपल्यासोबत असेल का, याची खात्री नसते. आयुष्याचं हेच वास्तव आहे. आपण प्रत्येक दिवस गृहित धरतो, पण खरं तर पुढचा क्षणही कुणाच्या हातात नाही.

आपल्या जवळचे लोक असतात, तेव्हा आपण त्यांना हलकं घेतो. त्यांचे फोन न उचलणं, रागाने उत्तर देणं, सतत चुका शोधणं हे आपण सहज करतो. पण जेव्हा तोच माणूस आपल्याला सोडून कायमचा निघून जातो, तेव्हा आपल्याला अचानक त्याची किंमत समजते. मग त्याच्या हसण्याची आठवण, त्याच्या रागावण्याची आठवण, अगदी त्याच्या छोट्या त्रासाचीही आठवण मनाला अस्वस्थ करते.

जिवंतपणी आपण दोन गोड शब्द बोलायला कमी पडतो, पण गेल्यानंतर आपण आक्रोश करतो. आपण रडतो, हंबरडा फोडतो, पण तो परत येतो का? उत्तर नेहमीच नाही असंच असतं. त्यामुळे खरं महत्त्वाचं म्हणजे तो जिवंत असताना त्याची कदर करणं.

आजच्या धकाधकीच्या जगात आपुलकी, प्रेमळ शब्द, थोडा वेळ हेच लोकांना हवे असते. पैशापेक्षा, सोयीपेक्षा, मोठ्या गोष्टींपेक्षा आपुलकीची उणीव माणसाला जास्त जाणवते. पण आपण ती दाखवायला मागे पडतो. आपण विचार करतो की वेळ आहे, नंतर बोलू, नंतर सांगेन. पण आयुष्य नंतरची संधी नेहमीच देतं असं नाही.

आपला समाज नात्यांची कदर करण्याऐवजी त्यांची परीक्षा घेतो. "कोण आधी फोन करतो", "कोण आधी विचारपूस करतं" यावर आपण मोजमाप करतो. पण खरी गोष्ट अशी आहे की आयुष्य इतकं अनिश्चित आहे की हे छोटे अहंकार, हे छोटे राग काहीही महत्त्वाचे नाहीत. खरं महत्त्वाचं आहे जवळच्या माणसांसोबत मनापासून वागणं.

म्हणूनच, माणूस आहे तोपर्यंत त्याला जपा. नातं आहे तोपर्यंत ते जपून ठेवा. प्रेमाचे दोन गोड शब्द बोला. नंतर कावळ्यात शोधूनही तो परत येणार नाही. आयुष्याचा सारांश इतकाच आहे “जिवंतपणी कदर करा, मृत्यूनंतर हंबरडा नको.”

#जीवनसत्य #नाती #माणूस #समाजआरसा #मराठीलेख #कदरकरा #भावना