ही ती पिढी… जीला मोठं कधी व्हावं ते कळलं

“ही ती पिढी… जीला मोठं कधी व्हावं ते कळलं,

पण मोठं झाल्यावर कुठे उभं राहायचं ते कधी समजलंच नाही.”

आपल्या समाजात एक पिढी आहे 

नाही ती जुनी, नाही ती नवी.

ती मध्येच अडकलेली.

अगदी मध्यावर थांबलेली.

जग बदलताना पाहणारी आणि स्वतः मात्र बदलून न गेलेली.

ही पिढी त्या वेळची आहे जेव्हा

शाळेचा बॅगपेक्षा डबा मोठा वाटायचा,

आणि खेळायला मिळणारा पंधरा मिनिटांचा ‘टिफिन ब्रेक’ आयुष्याचा सगळ्यात मोठा सण असायचा.

ही पिढी दोन जगांच्या मध्ये जन्मलेली

डाव्या हाताला काळं-पांढरं जग,

उजव्या हाताला रंगीत जग…

आणि मध्ये ही पिढी उभी 

दोन्हीकडे ओढली गेलेली.

एका बाजूला आजोबांच्या गोष्टी 

“आमच्या वेळचं असं नव्हतं…”

तर दुसरीकडे आजच्या मुलांचं वाक्य 

“अहो बाबा, हे outdated आहे.”

जुन्या पिढीकडे परंपरा होत्या,

नव्या पिढीकडे technology.

आणि या मध्येच असलेले आपण 

परंपराही सोडत नाही आणि technology पण नीट धरत नाही.

बालपणाचं स्वातंत्र्य आणि तारुण्याची जबाबदारी एकाच श्वासात शिकलेली पिढी

अंधाऱ्या संध्याकाळी गल्लीत क्रिकेट खेळणं 

आणि अचानक दुरून आईचा आवाज येताच

“आलोऽऽ!” म्हणून धावत घरी जाणं.

कसलं मोबाइल?

कसलं location share?

आईचा आवाज म्हणजे GPS.

आणि बाबा दारात उभे म्हणजे ‘battery dead’.

टीव्हीवर आल्यापासून पाहिलेल्या मालिकाचं repeat शो बघण्यासाठी

TTK च्या स्टोव्हवर दूध गरम करत,

त्यात तुपाची पोळी बुडवून खाणारी ही पिढी.

ही पिढी शेवटची आहे, जीने लोकांना माणूस म्हणून ओळखलं

कुणाच्या घरी अचानक जाणं चुकीचं नाही,

तर प्रेमाचं लक्षण आहे असं मानणारी.

मित्राच्या घरचं विजेचं बिल भरलं नाही म्हणून अंधारात बसल्यावर

“चल, आमच्याकडे ये रात्रभर.”

हे सहज म्हणणारे लोक आज कुठे दिसतात?

आजच्या पिढीकडे प्रकाश आहे,

पण माणुसकीचं उबदारपण नाही.

ही पिढी संघर्षात मोठी झाली पण तक्रारी न करता

घरात फोन असतो, पण

“जास्त बोलू नको, बिल येईल”

असं सांगितलं जायचं.

पहिली कमाई हातात आली की,

आईसाठी साडी 

वडिलांसाठी शर्ट 

आणि स्वतःसाठी उरलेली बिस्कीटची पाकिटं.

त्या वेळी luxury म्हणजे branded नाही,

luxury म्हणजे स्वतःच्या पैशात घेतलेलं पहिलं काहीतरी.

बाहेर मित्रांबरोबर जगणारी, पण घरी पालकांची भीती जपणारी पिढी

बाहेर hero,

घरी zero.

बाहेर ‘अरे साले!’ बोलणारे,

घरी बाबांसमोर ‘हो’ ‘नाही’ यापलीकडे बोलायला घाबरणारे.

शाळेत शिक्षकाकडून मिळालेला मार हा

गैरसमज नव्हे, पण शहाणपण मानणारे.

आज शिक्षकाकडून बोलणी मिळाली तर

पालक शाळेत उभे राहतात.

तेव्हा मात्र पालक म्हणायचे 

“काय केलंय, त्याला आणखी धडा शिकवा.”

ही पिढी दोन्ही संस्कृती हातात सांभाळणारी

नवरात्रात गरबा,

आणि गणपतीत आरती.

ख्रिसमसमध्ये स्टॉल्स,

आणि दिवाळीत फराळ.

हॉटेलात pizza खाताना

नववर्षानिमित्त घरच्या फरसाणाचा तुकडा चोरून खाणारी.

ही पिढी modern होती,

पण मूळ विसरली नाही.

आजही समाजात सर्वांत संतुलित निर्णय घेणारी हिच पिढी

आजच्या मुलांना career मध्ये speed हवी,

जुन्या पिढीला patience.

या मध्ये उभ्या या पिढीने दोन्ही शिकले —

speed कधी वापरायची आणि stop कधी करायचा.

जगाने जास्त दुःख दिलं तरी

ही पिढी depression मध्ये गेली नाही —

कारण यांना आयुष्य आधीच realistic मिळालं होतं.

मनाने अजूनही तरुण,

पण जबाबदाऱ्यांनी थकलेली ही पिढी कारण ही पिढी कायम मध्यावर राहिली

घर उभं करताना इच्छा सोडल्या,

मुलांच्या भविष्याकरता स्वप्नं थांबवली,

करिअरमध्ये स्थिर व्हावं म्हणेपर्यंत technology बदलली,

आणि technology समजून घ्यावं म्हणेपर्यंत मुलं मोठी झाली.

काहीतरी ना काहीतरी राहूनच गेलं…

त्या आठवणी आता

मित्रांच्या कट्ट्यावर,

Whatsapp ग्रुपमध्ये,

की रात्री तोंडावर हात ठेवून झालेल्या रडण्यात बाहेर पडतात.

ही पिढी जिंकली नाही, पण हरलीही नाही

जिंकण्यासाठी वेळ नव्हता,

आणि हरायला मन नव्हतं.

ही पिढी फक्त पुढे चालत राहिली.

पाठीवर इतिहासाचा भार,

आणि समोर बदलाचं प्रचंड वेगवान जग…

या दोन्हींत ताळमेळ साधत

शांतपणे, शहाणपणाने जगलेली पिढी.

ही पिढी उंबरठ्यावरची नव्हे…

तर दोन दारांमधली पूल बनून उभी राहिलेली पिढी आहे.