बाहेरून दोघेही मोकळे दिसतात…पण आतून दोघेही कैदेत आहेत
आजचा समाज विचित्र वळणावर उभा आहे.
पुरुषाला दिसतं स्वातंत्र्य…
पण त्याच्या पायांत जबाबदाऱ्यांच्या साखळ्या आहेत.
स्त्रीला दिसतात बंधने…
पण त्याच बंधनांतून बाहेर पडणं म्हणजे तिच्यासाठी ‘आयुष्याचं स्वातंत्र्य’ झालंय.
पुरुष का इतका ‘मोकळा’ दिसतो?
कारण समाजानं त्याला लहानपणापासून समजावलं
“घर चालवायचं काम तुझं.”
“तू कमावला पाहिजेस.”
“तू कुटुंबाचा आधार आहेस.”
या वाक्यांनी त्याला उंच केलं…
पण त्याच वेळी त्याला कैद केलं.
आजचा पुरुष नोकरी करतो
मनाने थकलेला असला तरी कामावर जातो.
पगार कमी असला तरी तोंड दाबून सहन करतो.
जॉब आवडत नसला तरी सोडत नाही.
कारण त्याच्या पाठोपाठ उभं असतं
घर, EMI, फी, कुटुंबाचा भार.
लोक म्हणतात
“पुरुषांना स्वातंत्र्य जास्त.”
पण हे स्वातंत्र्य असतं का?
खरे तर पुरुष ‘नोकरीत’ नाही अडकलेला…
तो ‘कर्तव्यांच्या भीतीत’ अडकलेला असतो.
आणि स्त्री?
तिचं जगणं अजूनच गोंधळलेलं.
स्त्रीला घरात स्वातंत्र्य कमी
मत व्यक्त करायला संकोच,
परंपरेची चक्रं,
भावनांची जबाबदारी,
घरात काय योग्य-अयोग्य याचा दंडक.
म्हणून बाहेरची नोकरी तिच्यासाठी
फक्त पगार नाही…
तो एक श्वास आहे.
तिला वाटतं
“इथे माझं मत चालतं.”
“इथे मी स्वतः आहे.”
“इथे माझ्या मेहनतीला किंमत आहे.”
म्हणून नोकरी तिच्यासाठी
स्वातंत्र्याची प्रतिमा झाली.
कारण घरात अजूनही तिचं काम
“कर्तव्य” म्हणूनच बघितलं जातं…
कौशल्य म्हणून नाही.
दोघांचे संघर्ष वेगळे… पण वेदना सारखीच.
पुरुष घरासाठी स्वतःला झिजवतो,
स्त्री घराच्या चौकटीत स्वतःला हरवते.
पुरुष बाहेरचं जग सांभाळतो,
स्त्री घराचं जग सांभाळते.
पुरुष थकल्याचं बोलू शकत नाही
कारण समाज म्हणतो, “पुरुष रडत नाहीत.”
स्त्री थकली तर तिला म्हणतात, “हे तर तुझं कामच आहे.”
एकाला भावना बोलणं बंद,
आणि दुसऱ्याला भावना समजून घेणं बंधन.
आणि अशा बंधनांना आपण स्वभावाचा भाग मानतो
हीच समाजाची सर्वात मोठी चूक आहे.
समाजाने पुरुषाला ‘कमावणं’ दिलं…
आणि स्त्रीला ‘सहन करणं’.
म्हणून आज दोघेही निराळ्या पद्धतीने कैदेत आहेत
पुरुष जबाबदाऱ्यांच्या तुरुंगात,
स्त्री अपेक्षांच्या चार भिंतींत.
पुरुषाला नोकरी सोडायची भीती
“घर कसं चालेल?”
“बायको-मुलांचं काय?”
स्त्रीला घर सोडायची भीती
“लोक काय म्हणतील?”
“तू बाई असून असे का करतेस?”
आपण हा संघर्ष पाहतो का?
की फक्त एकमेकांवर दोष टाकतो?
बायकोला वाटतं
“तो मला वेळ देत नाही.”
नवऱ्याला वाटतं
“मी थकल्यावर मला तरी कुणी समजतं का?”
मुलांना वाटतं
“आई-बाबा नेहमी चिडतात.”
पण कुणी विचारत नाही
हे दोघे रोज जगण्यासाठी किती तडफडत असतील?
शेवटी सत्य इतकंच
पुरुषाची मोकळीकही कैद आहे.
स्त्रीची बंदिशही स्वातंत्र्याची धडपड आहे.
दोघांनाही सांत्वनाची, समजूतदारपणाची
आणि थोड्या शांत श्वासाची गरज आहे.
नातं, समाज, घर
ही सगळी ठिकाणं तेव्हाच सुंदर होतात
जेव्हा दोघांच्या संघर्षाला आदर मिळतो.
Comments
Post a Comment