घरातले आवाज कायमचे थांबतात…

“घरातले आवाज कायमचे थांबतात…

पण आपण त्यांची किंमत नेहमी उशिरा ओळखतो.”

आपण रोज ऐकतो

आईचा स्वयंपाकघरातला आवाज,

बाबांचा वर्तमानपत्र दुमडतानाचा आवाज,

चहाचा उकळण्याचा आवाज,

घरभर होत असलेलं त्यांचं वाद-विवादाचं बोलणं.

हे सगळं आपल्याला इतकं “नॉर्मल” वाटतं की

त्यांची उपस्थितीही आपण गृहित धरतो.

कधी कधी त्रासही होतो

“आई खूप ओरडते…”

“बाबा खूप बोलतात…”

“आवाज का करतात…?”

पण जीवनाचा एक नियम आहे

जे आवाज आपल्याला त्रास देतात,

तेच आवाज नाहीसे झाल्यावर

कानात आयुष्यभर हृदयाची जोरात धडधड ऐकू येते.

माणूस तोपर्यंत जवळ नसतो…

जोपर्यंत त्याच्या जाण्याची भीती लागत नाही.

आज आई वडील स्वयंपाक करतायत,

गप्पा मारतायत,

काहीतरी चिडतायत,

कधी कधी रागवतायत…

हे सगळं जिवंतपणाचं चिन्ह आहे.

ते एक दिवस शांत झाले,

किंवा कुठेतरी दूर झाले की

घरातलं घरपण उरत नाही.

भिंती तशाच राहतात,

पण घराचा आत्मा हरवतो.

आज अनेक घरांत

मोबाईलचा आवाज आहे,

टीव्हीचा आवाज आहे,

पण आईवडिलांचा आवाज नाही.

आणि त्या शांततेत

एक अवर्णनीय पोकळी असते

जिला शब्द नसतात, फक्त हुंदके असतात.

आईवडील असतात म्हणूनच घर “घर” असतं…

नसतात तेव्हा घर फक्त “रूम्स” उरतात.

आई नसली तर स्वयंपाकाची चव नाहीशी होते,

बाबा नसले तर घरातील आधारचं जाणवत नाही.

आईच्या हातची भाकरी,

बाबांच्या कडक सूचना,

आईची माया,

बाबांचं टोकणं…

ही सगळी नातींची गुप्त संपत्ती असते.

पण आपल्या व्यस्त आयुष्यात

आपण हा खजिना वापरतो,

जपायला मात्र विसरतो.

आजची पिढी पालकांना वेळ देत नाही…

पण त्यांच्या गैरहजेरीत सोशल मीडियावर पोस्ट मात्र करते 

“Miss you maa… miss you papa…”

आई दुपारी विचारते—

“जेवलास का?”

आपण म्हणतो

“हं हं, झालं.”

बाबा विचारतात

“कधी घरी येणार?”

आपण म्हणतो

“काम आहे, बिझी आहे.”

आईच्या डोळ्यात चिंता,

बाबांच्या आवाजात अपेक्षा…

आणि आपल्या बोलण्यात घाई.

आणि एक दिवस

आईचा तो प्रश्न थांबतो,

बाबांचं चौकसपणं थांबतं…

मग उरतो फक्त पश्चात्ताप

“किती वेळ होता माझ्याकडे…

मीच दिला नाही.”

पालकांना वेळ देणं म्हणजे मोठी जबाबदारी नाही…

ते एक छोटं पण मौल्यवान सन्मान आहे.

त्यांना महागड्या भेटवस्तू नाहीत हव्या,

त्यांना वेळ हवा,

कौतुकाचा एक शब्द हवा,

त्यांच्या आयुष्याचं ऐकणारा कोणी हवा.

आईवडिलांचं प्रेम हे फुकट मिळतं,

पण त्याची किंमत आयुष्यभर भरावी लागते.

घरात त्यांचा आवाज येत राहणं

ही खरी भाग्याची निशाणी आहे

कारण जिवंतपणाचा आवाज

सगळ्यात मोठी देणगी असते.

शेवटी

ते आहेत तोपर्यंत त्यांच्यासोबत राहा.

उद्याची हमी कुणालाच नाही.

त्यांचंच आयुष्य कमी आहे…

आपल्याला तर अजून खूप जगायचंय.

त्यांना थोडं वेळ द्या

ते जगभराची कृपा आहेत.