काळ बदलतो…पण माणसांनी बदलताना स्वतःची मर्यादा हरवली,हीच खरी शोकांतिका.

“काळ बदलतो…

पण माणसांनी बदलताना स्वतःची मर्यादा हरवली,

हीच खरी शोकांतिका.”

कधी काळी समाजात काही गोष्टी चुकीच्या होत्या

गरिबी, परिस्थिती, परतावा नसल्यामुळे

काही स्त्रिया भावनांपेक्षा जगण्याला प्राधान्य द्यावं लागायचं.

आज मात्र परिस्थिती उलटी झाली

असुरक्षिततेत जगणाऱ्या स्त्रिया

सुरक्षिततेकडे धाव घेत होत्या.

आणि आज सुरक्षित घरातल्या काही स्त्रिया

चुकीच्या मार्गाकडे पाऊल टाकताना दिसतात.

पण हे फक्त स्त्रियांपुरतं,

किंवा पुरुषांपुरतं नाही.

हा मानसिकतेचा प्रश्न आहे.

समाजात एक विकृती वाढत चालली आहे

“सुख हवं, पण जबाबदारी नको.”

पूर्वी विवाह म्हणजे

त्याग, समज, आदर, जबाबदारी.

आज विवाह काही लोकांसाठी

सोय, प्रतिष्ठा, आणि बाहेरची गुप्त दुनिया बनला आहे.

काही विवाहित व्यक्ती

पुरुषही, स्त्रियाही

घरात एक चेहरा आणि

बाहेर दुसराच व्यवहार दाखवायला लागले आहेत.

कधी कंटाळा,

कधी मोह,

कधी स्वार्थ,

कधी मानसिक पोकळी…

असं बरंच काही कारणं देत

ते स्वतःला चुकीचं वागण्याची परवानगी देतात.

पण या खेळात नाश होतो तो कुटुंबाचा.

मुलंच सर्वात जास्त जखमी होतात.

काही स्त्रिया विवाहात असूनही नातं सोडतात…

काही पुरुष घर असूनही बाहेर प्रेम शोधतात…

दोघांत फरक नाही

फरक आहे त्यांच्या निवडींमध्ये.

समाजात आज

निष्ठा फक्त फोटोत,

आणि विश्वास फक्त कोट्समध्ये उरलाय.

घरात प्रेम मिळत असूनही

बाहेरच्या आकर्षणाकडे बघणारेही आहेत,

आणि बाहेरचं आयुष्य संपवून

घरात आदर मिळवू पाहणारेही आहेत.

पण लक्षात ठेवा

नाती तुटतात वादामुळे नाही…

तुटतात लपवलेल्या खोट्यांमुळे.

खरं कारण हे “स्त्रिया वाईट” किंवा “पुरुष वाईट” नाही

वाईट आहे ती आजची मानसिक रिकामी जागा.

लोकांना प्रेम हवंय,

कौतुक हवंय,

स्वतःला महत्त्व मिळावं असं वाटतंय,

पण नात्यात वेळ, समज, संवाद

यांना कोणी जागाच देत नाही.

मग ही रिकामी जागा कोणीतरी दुसरा भरतो.

आणि तिथून सुरू होतो नात्यांचा नाश.

आजची मोठी शोकांतिका 

“योग्य जोडीदार मिळाला नाही” ही नाही…

“आपण मिळालेल्या जोडीदाराचं महत्त्व ओळखत नाही” ही आहे.

जीवनभर हात धरून चालणारा जोडीदार मिळणं

आज लक्झरी बनलंय.

कारण बाहेरचं आकर्षण

क्षणिक आहे,

पण घरातील विश्वास

आयुष्यभराचं आहे.

त्या विश्वासाशी खेळणारी प्रत्येक कृती

एक दिवस उलटून आपल्यालाच जखमी करते.

कर्म नावाचा हिशोब

आज नाही दिला

तर उद्या पक्काच विचारून घेतो.

शेवटचं सत्य 

जग बदललं,

पण मूल्यं बदलू नयेत.

विवाह हा व्यवहार नाही,

तो एक आयुष्यभराचा करार आहे

आदराचा, निष्ठेचा, सचोटीचा.

बाहेरचं आकर्षण चमकदार असतं,

पण ते घर उद्ध्वस्त करण्याइतपत धोकादायकही असतं.

आजही नाती टिकतात

जिथे दोघं म्हणतात,

“चला, आपण एकमेकांसाठी पुरे आहोत.”

आणि नाती मोडतात

जिथे लोक म्हणतात,

“बाहेरचं अधिक चांगलं दिसतं.”