ओढणी निसटते तेव्हा फक्त कपडे कमी होत नाहीत…

“ओढणी निसटते तेव्हा फक्त कपडे कमी होत नाहीत…

स्वतःची किंमतही नकळत कमी होत जाते.”

आजची मुलगी हुशार आहे,

शिक्षित आहे,

मजबूत आहे…

पण सोशल मीडियाचा झगमगाट

एक वेगळं युद्ध निर्माण करतो

स्वतःला ‘दिसण्याचा’ आणि स्वतःला ‘विकण्याचा’

नाजूक फरक हरवतो.

लाईक्सची चमक

थोड्या वेळासाठी डोळे दिपवते…

पण हळूच आपल्या आत्मसन्मानावर

एखाद्या नाजूक धारदार सुरीसारखी

खरचटत जाते.

जिथं डिजिटल जगाची नजर सतत भुकेली असते,

तिथं स्त्रीचा सन्मान अजूनही उपाशीच असतो.

फोटो टाकले की लोक पाहतात

हो, पाहतात.

पण का पाहतात?

कारण त्यांना तुमचं सौंदर्य आवडतं?

कि त्यांना तुमची असुरक्षितता दिसते?

खरं तर,

काही नजरांना तुमचं “शरीर” दिसतं,

काहींना तुमची “धडपड” दिसते,

पण फार थोड्यांनाच तुमची “ओळख” दिसते.

आणि ओळख ही कपड्यांत नसते…

ती व्यक्तिमत्त्वात असते.

स्त्री जेव्हा स्वतःला सादर करते,

तेव्हा ती एक “अर्थपूर्ण प्रतिमा” तयार करते.

पण जेव्हा ती स्वतःला उकलते,

तेव्हा ती स्वतःलाच कमी करते.

अर्धवट कपडे हे फक्त फॅशन नाहीत,

ते अनेकदा एक “मी दिसावं म्हणून काहीही करेन”

अशी घोषणा बनतात.

अशा फोटोवर मिळालेले लाईक्स

क्षणभराच्या उर्मी देतात…

पण आत खोलवर

एक छोटीशी पोकळी तयार करतात

“मी खरंच एवढीच आहे का?”

स्त्री सुंदर असते

पण सुंदरतेचं मोजमाप

नेटकऱ्यांच्या बोटांवर नाही मोजायचं.

आपली संस्कृती “कपडे कसे घालावेत” शिकवत नाही…

ती “स्वतःला कसं जपावं” हे शिकवते.

हे सत्य विसरायला

सोशल मीडियाने फार मदत केली आहे.

आपण फक्त शरीर दाखवत राहिलो,

तर जग कधीच आत्म्याचं सौंदर्य पाहणार नाही.

ओढणी काढणं चुकीचं आहे म्हणून नव्हे

पण

ओढणी मागे दडलेली मर्यादा, सभ्यता, आत्मसन्मान

हि तिन्ही गोष्टी आपली ओळख आहेत.

शरीर दिसलं तर काही लोक पाहतील…

पण मूल्य दिसलं तर जग आदर करेल.

ताईंनो, तुम्ही फक्त फोटो नाही…

तुम्ही एखाद्या घराची प्रतिष्ठा,

एखाद्या आईची संस्कारकथा,

एखाद्या वडिलांचा अभिमान आहात.

तुमचं हसू, बोलणं, वागणं,

आणि स्वतःकडे पाहण्याची नजर

यावर घराचं भवितव्य उभं असतं.

फोटो आकर्षक असू शकतो…

पण आत्मसन्मान आकर्षक वाटायला शिकला

की जग स्वतःहून वाकून पाहतं.

लाईक्स कायमचे नसतात…

पण स्वतःची प्रतिष्ठा कायमची असते.

आज फोटोवर 10,000 लाईक्स येतील,

उद्या दुसरा कंटेंट तुमची जागा घेईल.

पण आईबाबांच्या डोळ्यातलं

एक छोटं अश्रू किंवा

एक छोटं हसू

याची किंमत संपूर्ण जगाइतकी आहे.

त्यांना तुमची भीती असते नाही…

चिंता असते.

कारण जगाच्या नजरा माणसाला पाहत नाहीत,

त्या गिळतात.

शेवटचं, आणि सर्वांत खोल सत्य

स्त्रीने स्वतःला सजवावं,

पण स्वतःला विकू नये.

फोटो घ्या,

सुंदर दिसा,

आधुनिक राहा

हे सगळं उत्तम आहे.

पण स्वतःला दर्शवताना

स्वतःचं मूल्य कधीही कमी करू नका.

जग तुम्हाला तेवढंच महत्त्व देतं

जितकं महत्त्व तुम्ही स्वतःला देता.

तुमची ओळख कपड्यांत नाही…

तुमच्या विचारांत,

तुमच्या मर्यादेत,

आणि तुमच्या खऱ्या तेजात आहे.

स्वतःला जपा,

जग तुम्हाला आदरानं जपेल. ❤️