प्रेमात डोंगर हलवणारेच…लग्नात मात्र कागदपत्रं हलवताना अडखळतात.

“प्रेमात डोंगर हलवणारेच…

लग्नात मात्र कागदपत्रं हलवताना अडखळतात.

समाजाची हीच सगळ्यात मोठी विडंबना.”

आपण एक विचित्र काळात जगत आहोत.

जिथे प्रेमासाठी दोन मनं पुरतात,

आणि लग्नासाठी दहा निकष, वीस अपेक्षा,

आणि शंभर प्रश्न लागतात.

प्रेमात माणूस पुरतो…

लग्नात मात्र त्याच्या मागे उभं असलेलं घर, नोकरी, बँक बॅलन्स, आणि समाजाचा ठसा पाहिला जातो.

आजही कित्येक मुलं-मुली प्रेमात पडतात

सोबत चहा पितात,

पावसात भिजतात,

एकमेकांशी स्वप्नं शेअर करतात,

आणि जग खूप सुंदर वाटतं.

त्यांना ना पगार दिसतो,

ना घराची किल्ली,

ना बाबांचं वय,

ना आईची नोकरी.

फक्त दोन मनांचा प्रवास दिसतो.

पण ठरवून लग्नाचं प्रकरण आलं की,

त्या दोन मनांचा प्रवास

ताबडतोब चौकशीच्या टेबलावर बसतो

“कंपनी कुठली?”

“पगार किती?”

“घर स्वतःचं की भाड्याचं?”

“मुलाच्या घरचं उत्पन्न काय?”

“आपल्याला किती मिळणार?”

जणू विवाह म्हणजे दोन जीवांचं नातं नाही

तर दोन घरांचं आर्थिक करारनामा आहे.

प्रेमात प्रश्न “तू माझ्यासोबत राहशील ना?”

लग्नात प्रश्न “तो आयुष्यभर सांभाळू शकेल का?”

प्रेमात साथ मागितली जाते.

लग्नात स्थैर्य मागितलं जातं.

प्रेमात अडचणींना दोघं मिळून लढतात.

लग्नात अडचणीमुळे एखाद्याचा दर्जा तौलनिक केला जातो.

प्रेमात फोन चार्ज असला की झालं,

लग्नात बँक बॅलन्स चार्ज हवा असतो.

प्रेमात राजकुमारी किंवा राजकुमार नसतात,

साधी माणसं असतात.

पण ठरवलेल्या लग्नात मुलगा पाहिजे

एकाच वेळी 

IAS, श्रीमंत, संस्कारी, गोरा, स्थिर,

आणि घरखर्चही पेलणारा सुपरहिरो.

हे निकष पाहून कधी कधी प्रश्न पडतो

माणूस हवा आहे की मशीन?

आजच्या प्रेमात “भावना” जिंकतात,

पण ठरवून केलेल्या लग्नात “परिस्थिती” जिंकते.

काही मुली प्रेमात म्हणतात

“तू साधा असलास तरी चालेल,

माझ्यासाठी पुरेसा आहेस.”

कारण प्रेमात मन दिसतं.

पण ठरवलेल्या लग्नात

आई-वडिलांसोबत बसल्यावर

तीच मुलगी गप्प राहते…

आणि तिची स्वप्नं निकषांच्या पिंजर्‍यात अडकतात.

काही मुलं प्रेमात मुलीच्या सवयींवर फिदा होतात,

पण घरात तिचं घर, तिची जात,

तिचे शिक्षण

यावरून निर्णय बदलतात.

तोच समाज

जो प्रेमकथा पाहून टाळ्या वाजवतो,

तोच समाज विवाहात त्याच प्रेमाला

दहा शर्ती घालतो.

खरं सांगायचं तर

आपली पिढी प्रेमात धाडसी आहे…

पण लग्नात घाबरलेली आहे.

कारण प्रेमाला समाजाची परवानगी लागत नाही,

पण लग्नाला लागते.

आणि ती परवानगी देताना

समाज मनातली माणसं पाहत नाही

तो फक्त कॅटेगरी आणि पगार पाहतो.

जिथे माणूस “कसा आहे” पेक्षा

“किती कमावतो” महत्वाचं ठरतं,

तिथं प्रेमाची किंमत आपोआप कमी होते.

एक कटू सत्य 

नातं टिकवण्यासाठी पैसा लागतो,

पण नातं सुरू करण्यासाठी “मनाची श्रीमंती” जास्त लागते.

समाज पैसा पाहतो,

पण आयुष्य चालवताना

गरज असते माणुसकीची,

समजूतदारपणाची,

निष्ठेची,

आणि भावनेची.

घर असूनही मनं कोसळतात

आणि कधी कधी घर नसतानाही

दोन मनं आयुष्यभर हातात हात धरून चालतात.

कारण मालमत्ता घर बनवते,

पण माणूसच संसार बनवतो.

शेवटचं सुंदर सत्य 

प्रेमासाठी काहीही पुरेसं असतं…

आणि लग्नासाठी कितीही पुरेसं नसतं.

म्हणूनच

लग्न ठरवताना

घर, गाडी, पगारापेक्षा

माणसाचा स्वभाव,

त्याची जबाबदारी,

त्याची मनाची उब

जास्त महत्त्वाची आहे.

कारण शेवटी आपण जगतो

माणसासोबत,

मालमत्तेसोबत नाही.

आयुष्यभर एकमेकांचा हात धरून राहाण्यासाठी

“फ्लॅट” लागत नाही,

विश्वास लागतो.

आणि नात्याची उभारी

“जमीन” देत नाही,

जमिनीवरचे स्वभाव देतात.