ओढणी निसटते तेव्हा फक्त कपडे कमी होत नाहीत…
“ओढणी निसटते तेव्हा फक्त कपडे कमी होत नाहीत… स्वतःची किंमतही नकळत कमी होत जाते.” आजची मुलगी हुशार आहे, शिक्षित आहे, मजबूत आहे… पण सोशल मीडियाचा झगमगाट एक वेगळं युद्ध निर्माण करतो स्वतःला ‘दिसण्याचा’ आणि स्वतःला ‘विकण्याचा’ नाजूक फरक हरवतो. लाईक्सची चमक थोड्या वेळासाठी डोळे दिपवते… पण हळूच आपल्या आत्मसन्मानावर एखाद्या नाजूक धारदार सुरीसारखी खरचटत जाते. जिथं डिजिटल जगाची नजर सतत भुकेली असते, तिथं स्त्रीचा सन्मान अजूनही उपाशीच असतो. फोटो टाकले की लोक पाहतात हो, पाहतात. पण का पाहतात? कारण त्यांना तुमचं सौंदर्य आवडतं? कि त्यांना तुमची असुरक्षितता दिसते? खरं तर, काही नजरांना तुमचं “शरीर” दिसतं, काहींना तुमची “धडपड” दिसते, पण फार थोड्यांनाच तुमची “ओळख” दिसते. आणि ओळख ही कपड्यांत नसते… ती व्यक्तिमत्त्वात असते. स्त्री जेव्हा स्वतःला सादर करते, तेव्हा ती एक “अर्थपूर्ण प्रतिमा” तयार करते. पण जेव्हा ती स्वतःला उकलते, तेव्हा ती स्वतःलाच कमी करते. अर्धवट कपडे हे फक्त फॅशन नाहीत, ते अनेकदा एक “मी दिसावं म्हणून काहीही करेन” अशी घोषणा बनतात. अशा फोटोवर मिळालेले लाईक्स क्षणभराच्या उर्मी देता...
